Wydatki remontowe mogą być kosztem podatkowym jednorazowo, w dacie ich poniesienia, nawet jeśli dla celów rachunkowych są rozliczane stopniowo, poprzez odpisy amortyzacyjne – potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny.

Sprawa dotyczyła spółki, która wydatki na periodyczne remonty środków trwałych zaliczała do kosztów księgowych i podatkowych w dacie ujęcia faktury w księgach rachunkowych. Zamierzała jednak zmienić od nowego roku politykę rachunkowości i zacząć stosować Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej. W myśl nowych regulacji nakłady na remont środków trwałych miały być rozliczane w czasie, poprzez odpisy amortyzacyjne.
Spółka uważała, że zmiana ta nie wpłynie na sposób ich rozliczania dla celów podatkowych i że nadal będą one kosztem jednorazowo, w dacie ich poniesienia. Wskazywała, że są to koszty pośrednio związane z przychodami, które zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT są potrącane w dacie ich poniesienia, czyli na dzień ujęcia otrzymanej faktury w księgach rachunkowych.
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu nie zgodził się ze spółką. Stwierdził, że nie chodzi o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko o uznanie go za koszt w świetle przepisów o rachunkowości. Skoro zatem wydatki remontowe będą dla potrzeb księgowych podlegały amortyzacji, to tak samo, poprzez odpisy, powinny być rozliczane dla celów podatkowych.
Interpretację tę uchylił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu. Orzekł, że przez datę poniesienia należy rozumieć dzień ujęcia faktury bądź innego dowodu w księgach rachunkowych, przy czym chodzi o datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu. Sąd podkreślił, że art. 15 ust. 4e ustawy o CIT tylko w pewnej części odsyła do ustawy o rachunkowości. Użyto w nim bowiem zwrotu „uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych”, a nie określenia „uważa się dzień, na który ujęto jako koszt w księgach rachunkowych”. To potwierdza, że faktyczna data zapisu w księgach rachunkowych nie może wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.
Tak samo orzekł NSA. Wskazał, że dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który wydatek został ujęty w ewidencji księgowej na podstawie otrzymanego dokumentu. Tym samym moment ujęcia wydatku dla celów bilansowych nie decyduje o momencie uznania go jako kosztu w ujęciu podatkowym. Sąd podkreślił autonomiczny charakter prawa podatkowego i jego niezależność wobec innych regulacji rachunkowych.
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 26 listopada 2014 r., sygn. akt II FSK 115/13. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia