Zwrot przez pracodawcę kosztów dojazdu do pracy i zakwaterowania jest dla pracownika przychodem podlegającym opodatkowaniu – potwierdził po raz kolejny Naczelny Sąd Administracyjny.

Tym razem chodziło o spółkę świadczącą usługi serwisowe dla farm wiatrowych w Polsce i w innych krajach Unii Europejskiej. Pracownicy dostawali od spółki zwrot kosztów dojazdu do pracy i zakwaterowania. Nie przebywali w podróży służbowej, bo w umowach o pracę mieli zapisane, że miejscem ich pracy są farmy wiatrowe znajdujące się na terenie całej UE.
Spółka uważała, że nie powinna potrącać zaliczek na PIT od wartości zwracanych bądź pokrywanych przez nią bezpośrednio kosztów transportu i zakwaterowania. Przywołała wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), zgodnie z którym za przychód można uznać tylko te nieodpłatne świadczenia, które zostały spełnione za zgodą i w interesie pracownika, przyniosły mu wymierną korzyść majątkową (również w postaci uniknięcia wydatku), a ich wartość można przypisać konkretnym osobom.
Spółka argumentowała, że arbitralnie podejmuje decyzje o miejscu zakwaterowania pracowników, więc nie można tu mówić o dobrowolności świadczenia. Z kolei wydatki na zwrot kosztów dojazdu są – jak przekonywała – ponoszone w jej interesie, bo farmy wiatrowe często są zlokalizowane w trudno dostępnych miejscach.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził jednak, że jedne i drugie świadczenia są przychodem pracowników, ponieważ są dobrowolne i pozwalają im uniknąć wydatków, które musieliby oni ponieść w celu wykonania obowiązków wynikających z umowy pracę.
Jednocześnie dyrektor KIS przypomniał o zwolnieniu podatkowym dla świadczeń z tytułu zakwaterowania pracowników – do wysokości nieprzekraczającej 500 zł miesięcznie, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT. Ponadto – wskazał – zwolnione z podatku jest, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o PIT, świadczenie dowozu pracowników do pracy autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 450 ze zm.).
WSA w Warszawie przyznał rację spółce (sygn. akt III SA/Wa 304/18). Stwierdził, że wskazane świadczenia są realizowane w interesie pracodawcy i stanowią koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Powołał się też na orzeczenie z 23 lutego 2017 r. (sygn. akt II FSK 233/15), w którym NSA stwierdził, że opłacenie przez pracodawcę noclegu pracownika wykonującego obowiązki w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą firmy oraz miejscem zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek ponoszony w interesie pracodawcy i związany z realizacją celów gospodarczych.
NSA podzielił jednak w tej sprawie stanowisko organu. Nawiązał do ukształtowanej już linii orzeczniczej, zgodnie z którą tego typu świadczenia są opodatkowanym przychodem pracowników.
– Należy uznać, że wydatki opisane przez spółkę we wniosku są świadczeniami poniesionymi w interesie pracownika, ponieważ umożliwiają mu zapewnienie właściwych warunków socjalnych oraz organizacyjnych, które winien on sfinansować z uzyskiwanych dochodów – wyjaśniła sędzia Małgorzata Bejgerowska.

orzecznictwo

Wyrok NSA z 16 lutego 2022 r., sygn. akt II FSK 1435/19 www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia