Większość polskich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania w odniesieniu do zysków kapitałowych opiera się na art. 13 Modelowej Konwencji OECD w jej pierwotnej wersji. Co z tej regulacji wynika?
Przepis art. 13 Modelowej Konwencji OECD w jego pierwotnej wersji stanowił m.in., że zyski z przeniesienia jakiegokolwiek majątku niewymienionego we wcześniejszych ustępach omawianego artykułu, czyli z wyłączeniem majątku nieruchomego, majątku ruchomego należącego do tzw. zakładu oraz statków morskich, powietrznych i barek śródlądowych – mogą być opodatkowane tylko w tym państwie, w którym podmiot przenoszący własność ma miejsce zamieszkania lub siedzibę. Tym samym więc zyski ze zbycia udziałów lub akcji podlegały opodatkowaniu tylko w tym jednym państwie, niezależnie od rodzaju aktywów posiadanych przez spółkę, której udziały lub akcje są sprzedawane. Jednak najnowsza wersja art. 13 Modelowej Konwencji OECD wprowadziła modyfikację dotyczącą opodatkowania zysków ze zbycia udziałów lub akcji spółek, których aktywa w ponad 50 proc. składają się – pośrednio lub bezpośrednio – z nieruchomości (lub praw do nieruchomości) położonej w danym państwie. Jest to tzw. klauzula nieruchomościowa, zgodnie z którą zyski tego rodzaju mogą być opodatkowane w państwie położenia nieruchomości, a tym samym de iure traktowane jako zyski ze sprzedaży nieruchomości, a nie jak zyski ze sprzedaży udziałów lub akcji spółek.
W konsekwencji opodatkowanie zysków ze zbycia udziałów lub akcji może zależeć od struktury aktywów spółki i treści art. 13 konkretnej umowy podatkowej, obejmującej lub nieobejmującej klauzulę nieruchomościową.
Klauzule nieruchomościowe zawarte są m.in. w umowach z Austrią, Belgią, Danią, Hiszpanią, Irlandią, Niemcami i Wielką Brytanią. Dla celów międzynarodowego planowania podatkowego istotne jest, że umowy z Holandią, Luksemburgiem i Cyprem nie zawierają klauzuli nieruchomościowej.