W łoski kodeks cywilny definiuje miejsce zamieszkania jako miejsce zwykłego przebywania, natomiast główny ośrodek życiowych interesów jako miejsce, gdzie dana osoba ustanowiła swoje centrum interesów osobistych i gospodarczych. W związku z wpisem do rejestru należy zauważyć, że osoba wyjeżdżająca do pracy do Włoch powinna złożyć w terminie do 20 dni od dnia przyjazdu do Włoch wniosek o wpis w urzędzie miasta, właściwym dla miejsca przebywania. Natomiast ze względu na znaczenie okresu rejestracji przed powrotem do Polski należy dopełnić formalności, aby zostać wykreślonym z rejestru.
Agnieszka Janeczek, konsultant w dziale doradztwa podatkowego PricewaterhouseCoopers wyjaśnia, że z drugiej strony według zasad, które weszły w życie 1 stycznia 2007 r., za osobę posiadającą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych uważa się taką, która przebywa w Polsce przez więcej niż 183 dni w roku kalendarzowym albo posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Wobec tego mogą zaistnieć trzy sytuacje, tzn. Polak wyjeżdżający do pracy na terytorium Republiki Włoskiej może zostać uznany za rezydenta podatkowego we Włoszech lub w Polsce albo w obu krajach jednocześnie. W ostatnim przypadku należy zastosować odpowiednie regulacje, zapisane w polsko-włoskiej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Dochody osiągane z tytułu pracy wykonywanej przez Polaka na terytorium Włoch będą, co do zasady, podlegały opodatkowaniu we Włoszech, chyba że łącznie zostaną spełnione następujące trzy przesłanki:
• okres lub okresy jego pobytu we Włoszech nie przekroczą łącznie 183 dni w danym roku kalendarzowym,
• wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania bądź siedziby we Włoszech,
• wynagrodzenie to nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada na terytorium Włoch.
Wówczas - jak wynika z informacji Agnieszki Janeczek - wynagrodzenie takiej osoby będzie podlegać opodatkowaniu jedynie w Polsce. Gdyby jednak jeden z wskazanych warunków nie został spełniony, np. wynagrodzenie jest wypłacane przez spółkę włoską, wówczas dochód będzie podlegać opodatkowaniu zarówno we Włoszech (jako państwie źródła), jak i w Polsce (jeśli dana osoba jest polskim rezydentem podatkowym). W takim przypadku, zgodnie z postanowieniami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Republiką Włoską, która przewiduje metodę wyłączenia z progresją, dochód uzyskany za pracę we Włoszech może zostać zwolniony z opodatkowania w Polsce. Jednak będzie on miał wpływ na stawkę podatkową, która zostanie zastosowana do wyliczenia podatku należnego od dochodu uzyskanego w Polsce (jeśli taki istnieje).
Rok podatkowy we Włoszech dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych jest tożsamy z rokiem kalendarzowym. Za ściąganie należności podatkowych odpowiada włoski urząd skarbowy, który podlega ministerstwu gospodarki i finansów.
Jak wyjaśnia nasza rozmówczyni z PricewaterhouseCoopers, podatnicy, którzy osiągają dochód podlegający opodatkowaniu powyżej określonych limitów, są zobowiązani do złożenia rocznego zeznania podatkowego we Włoszech w okresie od 1 maja do 31 lipca w roku następującym po roku podatkowym (dłuższy termin, tj. do 31 października obowiązuje podatników, którzy przesyłają zeznanie drogą elektroniczną). W przypadku niespełnienia tego obowiązku lub nieprawidłowego wypełnienia formularzy podatkowych włoski urząd skarbowy szacuje kwotę podatku do zapłaty na podstawie informacji, które posiada, a następnie uzgadnia ostateczną sumę podatku do zapłaty wraz z odsetkami.
Podstawa prawna
• Umowa między rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z 21 czerwca 1985 r. (Dz.U. z 1989 r. nr 62, poz. 374).
