Subskrybuj nas na Youtube
Skoro właściciel domu opieki zajął budynek na prowadzenie biznesu, płaci podatek od nieruchomości według stawki właściwej dla działalności gospodarczej – orzekł NSA.
Chodziło o działalność sklasyfikowaną jako „Pomoc społeczna z zakwaterowaniem dla osób w podeszłym wieku i osób niepełnosprawnych” (symbol 87.30.Z. Polskiej Klasyfikacji Działalności).
Podatniczka zajęła na prowadzenie domu opieki społecznej część działki i budynek mieszkalny. Uważała, że skoro grunt i budynek mają charakter mieszkalny, powinny być objęte niskimi stawkami podatku od nieruchomości, właściwymi dla nieruchomości mieszkalnych. Podkreślała, że w budynku mieszkają pensjonariusze; większość od wielu miesięcy, a niektórzy ponad dwa lata. Jest on więc w całości przeznaczony i wykorzystywany na cele mieszkaniowe. Co więcej, został on zaprojektowany i wybudowany z przeznaczeniem na stały pobyt i zamieszkanie w nim ludzi. Również infrastruktura wokół budynku (alejki, podjazdy, ławki, latarnie ogrodowe) jest typowa dla terenów mieszkaniowych.
Burmistrz miasta uznał jednak, że skoro w budynku jest prowadzony dom opieki, to znaczy, że został on zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej. W tej sytuacji nie ma znaczenia, że jest to budynek mieszkalny – stwierdził. Zastosował więc dużo wyższą stawkę właściwą dla budynków i dla gruntów bezpośrednio związanych z działalnością gospodarczą.
Tego samego zdania było samorządowe kolegium odwoławcze i sądy obu instancji.
WSA w Lublinie orzekł, że grunty i budynek, w którym jest prowadzony dom opieki, nie tylko są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, ale są na nią zajęte. Wyjaśnił, że zapewnienie pensjonariuszom miejsca zamieszkania nie wyłącza mieszkalnego charakteru budynku, bo jest to jedna z usług udzielanych im przez przedsiębiorcę.
Tak samo orzekł Naczelny Sąd Administracyjny. – Budynek wykorzystywany przez przedsiębiorcę do działalności gospodarczej nie może być opodatkowany jako mieszkalny – uzasadnił sędzia Krzysztof Przasnyski.
orzecznictwo
Wyrok NSA z 17 września 2019 r., sygn. akt II FSK 3360/17.
