Uprawniony jest pogląd, iż art. 15 ust. 1d ustawy z 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych nie jest doprecyzowaniem zasady ogólnej wynikającej z art. 15 ust. 1 tej ustawy, lecz stanowi samodzielną podstawę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez pracodawcę w związku z opłacaniem składek podstawowych na pracowniczy program emerytalny prowadzony w formie grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym.

STAN FAKTYCZNY
Spółka z o.o. zapytała organy podatkowe, czy ponoszone przez nią wydatki na składkę podstawową w ramach utworzonego pracowniczego programu emerytalnego stanowią koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo że nie są spełnione wszystkie warunki zapisane w art. 16 ust. 1 pkt 59 tej ustawy.
UZASADNIENIE
We wniosku o pisemną interpretację wskazano, że zarząd spółki podpisał z reprezentacją pracowników umowę o prowadzenie pracowniczego programu emerytalnego w formie grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym. Organy podatkowe nie przyznały racji spółce, że wszystkie opłacane przez pracodawcę składki podstawowe na pracowniczy program emerytalny bez względu na formę, w jakiej jest on prowadzony, stanowią koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1d cyt. ustawy. Spór trafił do sądu. Wojewódzki sąd administracyjny przyznał rację podatniczce. Uwzględniając jej skargę, zauważył, że interpretacja przepisów art. 15 ust. 1d i art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w kontekście uznania wydatków ponoszonych z tytułu podstawowych składek opłacanych w ramach pracowniczego programu emerytalnego prowadzonego w formie grupowego ubezpieczenia na życie z funduszem ubezpieczeniowym - była już przedmiotem rozważań sądu administracyjnego. W jednym z wyroków sąd administracyjny wyjaśnił, że w przypadku pracowniczego programu emerytalnego prowadzonego w formie grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym programem kapitałowym, składka podstawowa opłacana przez pracodawcę będzie mogła zostać zakwalifikowana do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli przedmiotowa umowa ubezpieczenia będzie spełniała warunki, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Sąd orzekający w pełni podziela wywody zaprezentowane w tym wyroku. WSA wyjaśnił, że w art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. ustawodawca zawarł ogólną zasadę kosztów. Z kolei art. 15 ust. 1d tej ustawy stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są również wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych.
Zdaniem sądu, uprawniony jest pogląd spółki, że art. 15 ust. 1d ustawy p.d.o.p. nie jest doprecyzowaniem zasady ogólnej wynikającej z art. 15 ust. 1 tej ustawy. Stanowi samodzielną podstawę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez pracodawcę w związku z opłacaniem składek podstawowych na pracowniczy program emerytalny prowadzony w formie grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym.
Sąd za niedopuszczalną uznał też sytuację, gdzie do programów emerytalnych zawieranych w formie grupowych umów na życie z kapitałowym funduszem ubezpieczeniowym stosowano by wymogi wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, natomiast do pracowniczych programów emerytalnych prowadzonych w pozostałych formach zastosowanie znalazłby przepis art. 15 ust. 1d tej ustawy.
Wyrok WSA w Gliwicach z 20 czerwca 2007 r., niepublikowany
SYGN. AKT I SA/Gl 1485/06
ALEKSANDRA TARKA