Zostały już tylko dwa tygodnie na przygotowanie i złożenie formularza TPR

Jak w formularzu TPR wykazać poziom opłaty w transakcji udzielenia licencji, jeśli w trakcie roku spółka stosowała kilka stawek licencyjnych?

Aby prawidłowo wykazać wysokość opłaty licencyjnej w formularzu TPR, należy zidentyfikować wszystkie stawki licencyjne stosowane w danym roku podatkowym.

Do podobnej sytuacji odnosi się pytanie numer 154 Informatora TPR – pytania i odpowiedzi – edycja piąta (https://www.podatki.gov.pl/ceny-transferowe/wyjasnienia/informator-tpr-pytania-i-odpowiedzi-edycja-piata-04092024/). Z odpowiedzi wynika, że jeśli transakcja licencyjna została ujęta jako jednorodna w dokumentacji cen transferowych, to w formularzu TPR należy ją również wykazać jako jedną pozycję niezależnie od tego, czy były stosowane różne stawki licencyjne w ciągu roku. W praktyce to oznacza, że nawet gdy występuje kilka stawek opłat, nie ma potrzeby dzielenia transakcji na oddzielne pozycje w formularzu TPR wyłącznie z uwagi na różnice w poziomie opłat. Ważne jest, aby transakcja była traktowana całościowo jak jednorodna transakcja kontrolowana bez względu na różnorodność stawek, które mogły zostać zastosowane do różnych wartości niematerialnych w ramach tej samej umowy licencyjnej.

W sytuacji gdy kalkulacja opłaty licencyjnej opiera się na wykorzystaniu kombinacji różnych metod lub kilku stawek licencyjnych, w formularzu TPR należy odpowiednio wybrać kod SK06 „Inny sposób kalkulacji opłaty”. Ten kod obejmuje sytuacje, w których są stosowane niestandardowe metody obliczania wynagrodzenia, niewpisujące się w standardowe metody przewidziane w formularzu, jak np. procent od sprzedaży, procent od innej bazy, kwota w ujęciu rocznym czy kwota na jednostkę towaru lub produktu.

W przypadku gdy w transakcji licencyjnej obowiązują różne stawki licencyjne, w polu „Poziom opłaty” należy wskazać stawkę, która jest uznawana za wiodącą dla danej transakcji. Oznacza to wybór np. tej stawki, która jest najistotniejsza z punktu widzenia wartości transakcji. W praktyce, aby określić wiodącą stawkę, można się posłużyć kryterium udziału wartości opłat z tytułu poszczególnych wartości niematerialnych i prawnych (WNiP) w całkowitej wartości transakcji. Alternatywnie można zastosować inne uzasadnione kryterium przyjęte przez podmiot, takie jak znaczenie poszczególnych wartości niematerialnych dla osiągniętych przychodów lub inne okoliczności specyficzne dla danej transakcji.

Podsumowanie: różnorodne stawki licencyjne nie muszą być osobno wykazywane w formularzu, jeśli cała transakcja jest traktowana jak jednorodna, a wybór stawki opiera się na odpowiednich kryteriach oceny. Analogicznie jak w przypadku pytania 154 z Informatora TPR wskazanym kryterium przy zastosowaniu kilku stawek licencyjnych w tym samym roku może być udział danej stawki w wartości transakcji. Informacje dotyczące pozostałych stawek można wykazać w sekcji „Dodatkowe informacje”.

Warto pamiętać, że wszystkie stosowane w ciągu roku stawki powinny być zgodne z zasadą ceny rynkowej (ang. armʼs length principle). Podatnik powinien mieć analizę cen transferowych potwierdzającą, że stawki licencyjne są zgodne ze stawkami rynkowymi. Niezwykle ważne jest również przygotowanie analizy DEMPE, której celem jest określenie i zweryfikowanie funkcji, aktywów i ryzyk związanych z rozwojem, ulepszaniem, utrzymywaniem, ochroną i korzystaniem z wartości niematerialnych. W przypadku opłat licencyjnych kluczowe jest wykazanie, że podmiot udzielający licencji jest właścicielem ekonomicznym WNiP. Jeśli bowiem spółka jest jedynie prawnym właścicielem WNiP, to organ może uznać, że jej wynagrodzenie nie powinno zostać odzwierciedlone opłatą licencyjną, lecz powinno zostać ustalone jako koszty administracyjno-prawne podwyższone o narzut.

Posiadanie analizy znacznie zmniejszy ryzyko zakwestionowania przez organ podatkowy wynagrodzenia odzwierciedlającego profil funkcjonalny.

Czy transakcje refaktur podlegają obowiązkom sprawozdawczym z zakresu cen transferowych? Jak zaraportować tego rodzaju transakcje w formularzu TPR?

Refaktura jest bardzo często występującą transakcją w praktyce grup podmiotów. Ta transakcja polega na tym, że jeden podmiot powiązany X obciąża inny podmiot powiązany Y kwotą, którą sam został obciążony przez podmiot zewnętrzny Z (zewnętrznego dostawcę). W takiej sytuacji podmiot X w relacji z dostawcą występuje we własnym imieniu, ale działa na rzecz podmiotu Y lub kilku podmiotów powiązanych, które faktycznie korzystają z danych usług. Refaktura może dotyczyć np. kosztów najmu biura, kosztów mediów, utrzymania nieruchomości.

Co istotne, transakcja refaktury między podmiotami powiązanymi podlega obowiązkom z zakresu cen transferowych. Wartość takiej transakcji należy odnosić do progu dokumentacyjnego wynoszącego 2 mln zł. Po stwierdzeniu, że wartość transakcji przekracza wskazany próg, podmioty powiązane powinny sporządzić lokalną dokumentację cen transferowych, a także wypełnić obowiązki sprawozdawcze, składając formularz TPR. W zależności od strony transakcji refakturę powinno się raportować w formularzu TPR jako kategorię 1501 „Odprzedaż przedmiotu transakcji w cenie nabycia (refakturowanie – sprzedaż)”, w sytuacji gdy dany podmiot obciąża inny podmiot powiązany kwotą, lub jako kategorię 2501 „Nabycie przedmiotu transakcji w cenie pierwotnego nabycia (refakturowanie)”.

Szczególny przypadek refaktury stanowi tzw. czysta refaktura, dla której ustawodawca przewidział zwolnienie z obowiązków w obszarze cen transferowych na podstawie art. 11n pkt 10 ustawy o CIT lub art. 23z pkt 9 ustawy o PIT. Aby z niego skorzystać, konieczne jest łączne spełnienie następujących warunków:

a) nie powstaje wartość dodana i rozliczenie następuje bez uwzględniania marży lub narzutu zysku,

b) rozliczenie nie jest związane bezpośrednio z inną transakcją kontrolowaną,

c) rozliczenie nastąpiło niezwłocznie po dokonaniu zapłaty na rzecz podmiotu niepowiązanego,

d) podmiot powiązany nie jest podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową

– przy czym w przypadku zastosowania klucza alokacji art. 11f ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT/art. 23r ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT stosuje się odpowiednio, tj. podmiot musi mieć odpowiednią kalkulację.

Na potrzeby raportowania czystej refaktury w formularzu TPR funkcjonuje odrębna kategoria (kategoria F) ‒ transakcje refakturowania (oznaczone kodami 1501 lub 2501) korzystające ze zwolnienia z obowiązku sporządzenia lokalnej dokumentacji cen transferowych.

Dla podatników zwolnienie dla czystych refaktur może być korzystne, muszą się oni jednak liczyć z koniecznością spełnienia warunków w zakresie np. konieczności dokonywania niezwłocznych rozliczeń z podmiotami powiązanymi oraz posiadania szczegółowych kalkulacji transakcji. W przypadku refaktury kluczem alokacji może być np. procentowy udział powierzchni biura, z której korzystają poszczególne podmioty, liczba pracowników, czas korzystania z danej usługi itp. Zastosowanie konkretnego podejścia zawsze zależy od sytuacji i musi być dobrze uzasadnione. ©℗