W dobie otwartych granic i swobody przepływu usług w Unii Europejskiej coraz więcej polskich przedsiębiorców świadczy bądź zamierza świadczyć swoje usługi na rzecz zagranicznych kontrahentów. Świadczenie usług transgranicznych, podobnie jak transakcje krajowe, podlega rygorom wspólnego, zharmonizowanego w ramach UE systemu VAT. Ustawa o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. (dalej: ustawa o VAT) reguluje zasady opodatkowania takich usług. Od 1 stycznia 2010 r. zostały one dostosowane do nowej Dyrektywy Rady 2008/8/WE z 12 lutego 2008 r., zmieniającej Dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do miejsca świadczenia usług. Wprowadziła ona fundamentalną zmianę polegającą na modyfikacji ogólnej zasady dotyczącej określenia miejsca świadczenia usług w transakcjach między podatnikami z miejsca siedziby usługodawcy na miejsce siedziby usługobiorcy.
Zmiana miejsca świadczenia usług w odniesieniu do transakcji między podatnikami VAT ma na celu zapewnienie opodatkowania wszystkich usług, również tych świadczonych na odległość, w miejscu ich konsumpcji. Jednocześnie w ustawie o VAT pozostawiono dotychczas obowiązującą zasadę ogólną w odniesieniu do transakcji między podatnikiem i ostatecznym konsumentem, czyli opodatkowanie usługi w miejscu siedziby usługodawcy.
W przypadku, gdy podatnik jest odbiorcą usługi świadczonej przez osobę niemającą siedziby w tym samym państwie członkowskim, obowiązkowo w określonych przypadkach powinien być zastosowany mechanizm odwrotnego obciążenia (ang. the reverse charge mechanizm). Oznacza to, że podatnik powinien sam naliczyć odpowiednią kwotę VAT z tytułu nabytej usługi. Mechanizm ten ma zastosowanie także w sytuacji, gdy usługodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności lub inne miejsce prowadzenia działalności usługodawcy nie uczestniczy w dokonywanych transakcjach.
Podstawową korzyścią wprowadzenia nowych przepisów jest to, że polskie firmy nabywające usługi od zagranicznego usługodawcy nie muszą płacić podatku za granicą, gdyż usługa rozliczania jest w państwie usługobiorcy. W rezultacie polski nabywca usługi naliczy podatek od nabytych usług i zadeklaruje go jako należny, a jeżeli ma pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego – także jako podatek naliczony. Na zmianach korzysta także polski usługodawca świadczący usługi na rzecz zagranicznych kontrahentów. Dzięki temu, że nie będzie musiał doliczać do wartości swoich usług polskiego VAT, jego cena może być bardziej konkurencyjna.
To jest tylko część artykułu. W pełnej wersji artykułu znajdziesz odpowiedzi informacje na temat:
• co powinna zawierać informacja podsumowująca
• jak zmieniły się terminy i okresy składania informacji podsumowujących
• kto jest zobowiązany do zarejestrowania się do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych

Zobacz pełną treść w e-wydaniu Dziennika Gazety Prawnej: Świadczone usługi należy wykazać w informacji podsumowującej