MICHAŁ ZAJĄC - W ustnym uzasadnieniu sędziowie NSA podkreślili, że wykładnia językowa art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r. jasno wskazuje, że nieodpłatne przekazanie towarów na cele związane z przedsiębiorstwem pozostaje poza zakresem ustawy o VAT.
Nieodpłatne przekazania towarów na cele związane z przedsiębiorstwem nie podlegają opodatkowaniu VAT. Takie stanowisko zajął NSA w wyroku z 3 listopada 2010 r. (sygn. akt I FSK 1956/09), potwierdzając utrwaloną już linię orzeczniczą w tym zakresie. Co było przedmiotem sporu?
Podatnik we wniosku o interpretację indywidualną złożonym do dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie przedstawił stan faktyczny dotyczący prowadzonych przez siebie akcji promocyjnych, podczas których następują nieodpłatne przekazania towarów. W wydanej interpretacji organ podatkowy uznał jednak, że stanowisko podatnika jest nieprawidłowe i wskazał na konieczność opodatkowywania VAT nieodpłatnych wydań.
Na skutek skargi podatnika sprawą zajął się wojewódzki sąd administracyjny, który przychylił się do stanowiska wnioskodawcy i w swoim wyroku stwierdził, że tego rodzaju nieodpłatne wydania dokonywane podczas akcji promocyjnych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Organ podatkowy nie zgadzając się z wyrokiem WSA wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Jak odniósł się NSA do wniesionej przez organ podatkowy skargi kasacyjnej?
NSA uznał, że nieodpłatne wydania dokonywane podczas opisanych przez podatnika akcji promocyjnych nie podlegają obowiązkowi podatkowemu z tytułu VAT.
W ustnym uzasadnieniu sędziowie NSA podkreślili, że wykładnia językowa art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r. jasno wskazuje, że nieodpłatne przekazanie towarów na cele związane z przedsiębiorstwem pozostaje poza zakresem ustawy o VAT.
Proponowana przez organy podatkowe wykładnia systemowa bądź celowościowa przepisów jest zdaniem sądu niedopuszczalna. W opinii NSA, przyjęte przez organ podatkowy stanowisko jest błędne i narusza zasadę zaufania do racjonalności ustawodawcy, który w omawianym przypadku precyzyjnie zakreślił zakres opodatkowania w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT. W aktualnym stanie prawnym niedopuszczalna jest wykładnia art. 7 ust. 2 ustawy o VAT w powiązaniu z ust. 3 tego przepisu. Według sądu ewentualne zastosowanie proponowanej przez organy podatkowe wykładni byłoby faktycznie wykładnią contra legem (niezgodną z prawem), co jest sprzeczne z art. 217 Konstytucji RP.
W uzasadnieniu NSA podkreślił również, że polski ustawodawca nieprawidłowo implementował regulacje dyrektyw wspólnotowych.
To prawda. Jednak nie oznacza to, że w takiej sytuacji organy mają prawo powoływać się na prawodawstwo wspólnotowe wbrew jasnemu i precyzyjnemu brzmieniu przepisów polskiej ustawy o VAT. Skutek bezpośredni dyrektywy może bowiem znaleźć zastosowanie tylko wówczas, jeśli to podatnik powołuje się na nieprawidłowo implementowane przepisy wspólnotowe.
Równocześnie NSA wskazał na wiele innych wyroków wydawanych w podobnym stanie faktycznym i podkreślił, że w omawianej kwestii istnieje już utrwalona linia orzecznicza sądów administracyjnych.