Postanowienia art. 20 typowej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania dotyczące opodatkowania dochodów studentów i praktykantów są sformułowane dość wąsko. Co z nich wynika?
Przewidują one, że wypłaty otrzymywane na utrzymanie, kształcenie lub odbywanie praktyki przez studenta lub praktykanta, który przebywa w jednym państwie wyłącznie w celu kształcenia się lub odbywania praktyki, a który ma lub bezpośrednio przed przybyciem do tego państwa miał miejsce zamieszkania w drugim państwie, nie podlegają opodatkowaniu w tym pierwszym państwie, o ile świadczenia te pochodzą ze źródeł spoza tego państwa. Inne kategorie dochodu otrzymywanego przez studentów i praktykantów – a więc np. wynagrodzenie za pracę wykonywaną w państwie odbywania studiów lub praktyki – nie są odrębnie uregulowane, a więc podlegają opodatkowaniu na ogólnych zasadach.
Interesującym i nietypowym wyjątkiem są w tym zakresie postanowienia umowy podatkowej ze Stanami Zjednoczonymi z 1974 r., która w art. 18 wprowadza szczegółowe zasady opodatkowania studentów i praktykantów, daleko wykraczające poza standardowe regulacje umowy opartej na Modelowej Konwencji OECD. Regulacje te przewidują zwolnienie przez okres do 5 lat stypendiów, nagród i pomocy finansowej otrzymywanej spoza Stanów Zjednoczonych – bez limitu kwotowego, a także dochodu z osobistego świadczenia usług – do 2 tys. dolarów w danym roku podatkowym. Praktykanci i studenci zatrudnieni jako pracownicy są zwolnieni z opodatkowania przez okres do 1 roku z tytułu dochodu z osobistego świadczenia usług – do łącznej kwoty 5 tys. dolarów.
Ponadto osoby przebywające w drugim państwie przez okres nieprzekraczający roku w ramach programu organizowanego przez rząd tego państwa, przede wszystkim w celu odbycia praktyki, badań lub studiów, będą zwolnione z opodatkowania w tym państwie do łącznej kwoty 10 tys. dolarów.