W przypadku zakupu gruntu wraz z budynkiem, muszą one spełniać warunki określone w art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy o rachunkowości, tj. dane środki powinny być kompletne i zdatne do użytku (okres użyteczności powinien być dłuższy niż rok) oraz przeznaczone na potrzeby kupującego.
Składniki powinny zostać ujęte w ewidencji oddzielnie, jako dwa odrębne środki trwałe, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. nr 112, poz. 1317 z późn. zm.). Wartością początkową zakupionych obiektów będzie ich cena nabycia, cena zakupu obejmująca kwotę należną sprzedającemu oraz powiększona o koszty bezpośrednio związane z zakupem i przystosowaniem składnika aktywów do stanu zdatnego do używania. Cenę nabycia należy powiększyć o koszty towarzyszące danej operacji zakupu, zanim jeszcze obiekty zostaną oddane do używania. Wspólne koszty zakupu, takie jak np. opłaty notarialne czy koszty sądowe, należy rozdzielić proporcjonalnie do wartości zakupionych gruntu i budynku. Kluczem podziału może być procent udziału wartości budynku w całkowitej cenie nabycia ustalonej w akcie notarialnym.
Wszystkie koszty dotyczące zakupu środków trwałych powinny się gromadzić po stronie Wn konta „Środki trwałe” lub konta „Rozliczenie zakupu”, zależy od stosowanej przez kupującego polityki rachunkowości. Dokonując wpisu do ewidencji środków trwałych, należy podać niezbędne informacje pozwalające wyliczyć odpis amortyzacyjny Z art. 31 ust. 2 ustawy o rachunkowości wynika, że od wartości początkowej gruntów nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych. Grunty nie są amortyzowane również dla celów podatkowych.
Podstawa prawna
Ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2009 r. nr 152, poz. 1223 z późn. zm.).