Różnice kursowe nie zawsze mogą być uznane za przychód lub za koszt uzyskania przychodu. Od czego zależy podatkowa kwalifikacja różnic kursowych?
Artykuł 15a ustawy o CIT zawiera zamknięty katalog sytuacji, w których powstałe różnice kursowe podlegają ujęciu w rachunku podatkowym. Wynika stąd, że podatkowa kwalifikacja różnic kursowych od wydatku zależy od tego, czy wydatek taki stanowi koszt poniesiony, rozumiany jako koszt uzyskania przychodu. Jedynym przewidzianym w przepisie wyjątkiem od tej zasady jest szczególna regulacja dotycząca pożyczek, których spłata nie stanowi kosztu uzyskania przychodu, ale różnice kursowe od takiej spłaty koszt taki stanowią.
Potwierdziły to organy podatkowe wypowiadając się na temat różnic kursowych od poszczególnych kategorii wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Na przykład, jeśli zagraniczny VAT nie stanowi dla spółki ani przychodu, ani kosztu podatkowego, to różnice kursowe powstałe przy jego rozliczeniu za granicą nie mogą stanowić przychodu lub kosztu uzyskania przychodu. Analogicznie przedstawia się ocena różnic kursowych od dywidendy wypłaconej w walucie obcej.
W związku z powyższym należy uznać, że również różnice kursowe od innych wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, np. od kosztów reprezentacji czy od darowizn w walutach obcych, nie stanowią kosztu podatkowego, gdyż aby mogły takim być, ustawodawca musiałby to wprost uregulować w art. 15a ustawy o CIT na takiej samej zasadzie, jak to zrobił z pożyczkami.
Natomiast w sytuacji, gdy różnice kursowe dotyczą wydatków, które nie są uznawane za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 lub art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, to różnice kursowe dotyczące tych wydatków, wyliczone zgodnie z przepisami o rachunkowości, zaprezentowane w zbadanym przez audytora sprawozdaniu finansowym, będą stanowiły odpowiednio koszt lub przychód podatkowy (interpretacja dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 29 grudnia 2009 r., nr ILPB3/423-876/09-2/DS).