Dla oceny skutków podatkowych sprzedaży przedsiębiorstwa nie jest konieczne, aby zbyte zostały wszystkie składniki firmy – uznał w wyroku Naczelny Sąd Administracyjny.
Sprawa dotyczyła zwrotu nadpłaconego podatku od czynność cywilnoprawnych (PCC) od umowy sprzedaży przedsiębiorstwa upadłej spółki. Notariusz pobrał podatek w wysokości 2 proc. od prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oraz 1 proc. od innych praw majątkowych. Od sprzedawanych rzeczy notariusz nie pobrał podatku, ponieważ umowy sprzedaży rzeczy w postępowaniu egzekucyjnym lub upadłościowym nie podlegają PCC.
Kupująca spółka złożyła wniosek o zwrot nadpłaty podatku. Wskazała, że przy zawieraniu umowy sprzedaży działała w błędnym przekonaniu, opierając się głównie na zapewnieniach syndyka (sprzedającego), że przedmiotem zbycia jest zespół składników niematerialnych i materialnych stanowiących przedsiębiorstwo. Jednak według spółki nie doszło do sprzedaży przedsiębiorstwa, ponieważ nabyte przez syndyka składniki majątkowe nie funkcjonowały w dniu nabycia jako przedsiębiorstwo i nie nadawały się do kontynuowania działalności gospodarczej. Tym samym przeprowadzona transakcja mieści się w zakresie ustawy o VAT i dlatego nie powinna być opodatkowana PCC (zasadą jest, że jeśli jedna ze stron transakcji jest opodatkowana VAT, to taka czynność nie podlega PCC).

Przepisów o VAT nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części

Organ podatkowy odmówił jednak spółce zwrotu podatku twierdząc, że został on pobrany prawidłowo.
Z argumentami spółki nie zgodził się również sąd I instancji oraz NSA. Według sądu dla oceny, czy doszło do nabycia przedsiębiorstwa wystarczające jest, aby sprzedawane składniki były wystarczające do prowadzenia działalności. Nie muszą być sprzedane wszystkie składniki majątku.
Tezy te podtrzymał również NSA. Sąd dodał, że w akcie notarialnym strony oświadczyły, że przedmiotem sprzedaży jest przedsiębiorstwo. Akt taki ma walor dokumentu urzędowego i w sprawie nie został podważony.
Wyrok jest prawomocny.
Wyrok NSA z 19 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1662/10