Podatnik, który z powodu słabej kondycji firmy nie może spłacić zaległości, nie będzie traktowany ulgowo przez urząd skarbowy.
Podatniczka będąca w podeszłym wieku zwróciła się do naczelnika urzędu skarbowego o umorzenie zaległości podatkowych w VAT. W uzasadnieniu wniosku podkreśliła, że spłata zaległości wraz z odsetkami za zwłokę znacznie przekracza jej możliwości finansowe.
Stwierdziła, że jako osoba w podeszłym wieku zdaje sobie sprawę, że ma znikome szanse na rozwijanie swojej działalności gospodarczej. Nie chciałaby jednak utracić tego źródła zarobków. Ponadto podkreśliła, że nawet jeśli uda jej się przez najbliższe lata prowadzić działalność, to z racji jej wieku przychody z tego tytułu mogą się systematycznie zmniejszać. Według niej doprowadzi to do sytuacji, że brak możliwości spłaty zaległości podatkowych i odsetek będzie się pogłębiać.
Organ podatkowy odmówił jej umorzenia zaległości. W uzasadnieniu decyzji organ podkreślił, że działalność gospodarcza jest podejmowana i prowadzona na własne ryzyko. Tym samym z punktu widzenia organu podatkowego nie jest istotne, że zaległość podatkowa nie powstała wskutek winy umyślnej podatnika.
Nie można także powiedzieć, aby powstała zaległość wynikała z przyczyn od podatniczki niezależnych. Urzędnicy nie rozpatrzyli pozytywnie także dodatkowego argumentu podatniczki, że ona, jak i jej mąż mają problemy zdrowotne i ponoszą znaczące wydatki na leczenie.
Podatniczka złożyła skargę do sądu, który podtrzymał rację fiskusa. Również w ostatniej instancji Naczelny Sąd Administracyjny nie przychylił się do argumentów podatniczki.
W uzasadnieniu wyroku sędzia Teresa Porczyńska podkreśliła, że o ile przepisy Ordynacji podatkowej, na podstawie których udzielane są ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych, odnoszą się do ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego, to ostateczna decyzja o przyznaniu ulgi leży w gestii urzędnika.
Urzędnik ma swobodę, czy taką ulgę przyznać czy też nie. Ponadto ulgi w spłacie podatków mają charakter państwowej pomocy de minimis i należy je rozpatrywać w powiązaniu z regulacjami wspólnotowymi.
Z rozporządzenia Komisji WE nr 1998/2006 z 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania pomocy de minimis wynika, że pomocy tej nie powinno się stosować do podmiotów gospodarczych znajdujących się w trudnej sytuacji. Wyrok jest prawomocny.
SYGN. AKT II FSK 437/10