Altana usytuowana poza miastem, której powierzchnia nie przekracza 35 mkw., nie podlega podatkowi od nieruchomości. Do powierzchni altany nie należy wliczać tarasu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu orzekł, że altany na działce w rodzinnym ogrodzie działkowym podlegają – zgodnie z art. 7 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz art. 29 ust. 1 pkt 4 prawa budowlanego – opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości pod warunkiem, że powierzchnia zabudowy przekracza 25 mkw. w miastach i 35 mkw. poza granicami miast. A zatem altany, których powierzchnia nie przekracza tych powierzchni, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Problem dotyczył jednak tego, czy do powierzchni altany należy wliczyć powierzchnię tarasu. Sporna altana miała 35 mkw., a taras dodatkowe 9 mkw. i znajdowały się na terenie ogrodu działkowego poza miastem. Gminny organ podatkowy uznał, że powierzchnia altany przekracza 35 mkw., a zatem należy od niej odprowadzić podatek od nieruchomości. Taras jest ponadto posadowiony w obrysie altany i zabudowano go z dwóch stron ścianami.
Sąd nie podzielił jednak stanowiska organów podatkowych. Przypomniał, że altana poza granicami miasta, aby być zwolnioną od podatku od nieruchomości, musi posiadać powierzchnię nieprzekraczającą 35 mkw. Zdaniem sądu sporna altana nie podlegała opodatkowaniu, bowiem do jej powierzchni nie można było wliczyć powierzchni tarasu. Aby wliczyć do powierzchni użytkowej altany taras, musiałby być wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych. W omawianej sprawie taras był jedynie zabudowany z dwóch stron ścianami, a z pozostałych dwóch stron otwarty. A zatem nie można było uznać spornego tarasu za część obiektu budowlanego wydzielonego za pomocą przegród budowlanych. Wyrok jest nieprawomocny.
Sygn. akt I SA/Po 46/09