Podatnik, który przejmie swojego dłużnika, nie odliczy niezapłaconego przez niego zobowiązania od własnego przychodu. Zobowiązanie bowiem wygasło – wyjaśniła poznańska izba skarbowa.
Chodziło o spółkę kapitałową, która przejęła dwie inne i została ich sukcesorem prawnym. Przejęte podmioty były wcześniej jej dłużnikami i kwotę niespłaconego długu wyłączyły z kosztów podatkowych, zgodnie art. 15b ustawy o CIT, który ma przeciwdziałać zatorom płatniczym.
Przepis ten nakłada obowiązek korygowania kosztów w razie nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od upływu terminu jej płatności. Jeśli umowny termin zapłaty jest dłuższy niż 60 dni, obowiązek korekty występuje po 90 dniach.
W wyniku przejęcia przez spółkę jej dłużników doszło do konfuzji, skutkiem czego jej zobowiązanie jako wierzyciela wygasło.
Spółka spytała izbę skarbową, czy w takim razie może zaliczyć do własnych kosztów podatkowych wydatki, których nie odliczyli od przychodu jej dłużnicy.
Uważała, że ma takie prawo, bo na skutek przejęcia zobowiązanie zostało uregulowane. A zgodnie z art. 15b ust. 4 dłużnik może ponownie zaliczyć do kosztów podatkowych wcześniej wyłączone z nich kwoty. Spółka twierdziła, że użyte przez ustawodawcę pojęcie uregulowania jest szersze niż zapłaty i że mieści się w nim wygaśnięcie długu przez konfuzję.
W związku z tym – uważała – na skutek sukcesji podatkowej wstąpiła we wszystkie prawa swoich dłużników, w tym także prawo do ponownego zaliczenia do kosztów podatkowych kwot wcześniej z nich wyłączonych.
Izba skarbowa nie zgodziła się ze spółką. Przypomniała, że aby w ogóle mówić o istnieniu zobowiązania, muszą być dwie strony – wierzyciel i dłużnik. Jeśli jeden z nich przestaje istnieć, to wygasa także cały stosunek zobowiązaniowy między nimi. W takim wypadku dłużnik nie reguluje zobowiązania w żadnej formie. Po prostu ono wygasa. Tym samym wierzyciel nie może zaliczyć do kosztów podatkowych kwot wyłączonych wcześniej przez podmioty przejęte – stwierdziła izba.
Podobne wnioski płyną z orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych, m.in. WSA we Wrocławiu z 21 stycznia 2014 r. (sygn. akt I SA/Wr 1698/13, prawomocny) oraz WSA w Warszawie z 28 sierpnia 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 4/13, nieprawomocny).
Interpretacja dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 4 czerwca 2014 r., nr ILPB3/423-122/14-2/PR