Spółka nie odliczy sum zainwestowanych w stworzenie dzieła artystycznego, jeśli za darmo przekazała je gminie. Nie ma znaczenia, że transakcja przysłużyła się jej celom marketingowym. Tak orzekł NSA.

Na podstawie umowy z miastem firma poniosła w 2009 r. część kosztów związanych z powstaniem rzeźby „Pociąg do Nieba”. Zapłaciła m.in. za sporządzanie projektu i wykonanie instalacji. Stanęła ona na terenie należącym do samorządu, któremu spółka przekazała na własność rzeźbę i prawa autorskie do projektu. Sama wykorzystywała „Pociąg do Nieba” w swoich materiałach marketingowych. Także liczne publikacje o rzeźbie w ogólnopolskich mediach przysłużyły się promocji przedsiębiorstwa.

Dlatego spółka chciała zaliczyć wydatki poniesione na instalację artystyczną do kosztów podatkowych. Twierdziła, że ma do tego prawo, bo dzięki wkładowi w wykonanie dzieła wzrosła rozpoznawalność jej marki wśród potencjalnych klientów, a to jako działalność marketingowa spełnia ogólne warunki z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (t.j. Dz. U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 z późn. zm.) pozwalające obniżyć dochód do opodatkowania.

Izba skarbowa wydała jednak niekorzystną dla spółki interpretację. Podkreśliła, że firma poniosła wydatki, aby później bezpłatnie przekazać rzeźbę gminie. Nie otrzymała przy tym od niej w zamian żadnego świadczenia wzajemnego. Była to więc darowizna, a ta nie może być kosztem podatkowym zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił interpretację. Przypomniał, że gmina i spółka zawarły umowę o współpracy przy tworzeniu rzeźby. Firma za zgodą miasta używała dzieła do swoich celów marketingowych, co niewątpliwie służyło osiąganiu przez nią w przyszłości przychodów. Dlatego WSA orzekł, że sporne wydatki mogą być kosztem, nawet jeśli później doszło do przekazania darowizny.

Izba wniosła skargę kasacyjną, którą uznał Naczelny Sąd Administracyjny. Potwierdził, że wydatki zostały poniesione na darowiznę, a więc nie mogą obniżyć dochodu do opodatkowania. Wyrok jest prawomocny.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 listopada 2013 r. (sygn. akt II FSK 2921/11)