Ustalenie miejsca zamieszkania przez podatnika pracującego za granicą to podstawa do tego, aby właściwie określić, jakiemu obowiązkowi podatkowemu podlega się w Polsce. Od tego bowiem zależy, czy PIT z dochodami zagranicznymi trzeba składać w krajowym urzędzie skarbowym. Od początku 2007 roku definicja miejsca zamieszkania znajduje się w ustawie o PIT.

A Zasada 183 dni

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Jest to nieograniczony obowiązek podatkowy. Natomiast osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Polski miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jest to ograniczony obowiązek podatkowy. W tym miejscu należy wyjaśnić, co należy rozumieć przez miejsce zamieszkania. Pomocna w tym zakresie będzie ustawa o PIT, do której ostatnią nowelizacją obowiązującą od 1 stycznia 2007 r. została wprowadzona definicja tego pojęcia. Nowe przepisy zakładają, że za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: • posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub • przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Zgodnie z nowym ust. 1a, dodanym do art. 3 ustawy o PIT za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Określając centrum interesów osobistych, należy uwzględnić wszelkie powiązania rodzinne, społeczne, polityczne, kulturalne, związane z zainteresowaniami itp. Natomiast na centrum interesów gospodarczych mogą składać się takie przesłanki, jak miejsce wykonywania pracy, posiadane inwestycje, kontrakty i inne. Zgodnie więc z nową definicją, aby uniknąć rozliczenia w Polsce, wystarczy zatem wyjechać z Polski przed upływem 183 dni i zabrać ze sobą rodzinę. Wtedy miejsce zamieszkania i centrum interesów życiowych zostanie przeniesione za granicę. To z kolei oznacza, że osoba, która w danym roku będzie zarabiać tylko poza krajem, nie będzie już musiała rozliczać się z polskim fiskusem. Największe korzyści z tych zmian odczują osoby, które pracują w krajach, gdzie umowa podpisana między Polską a tym krajem jako metodę unikania podwójnego opodatkowania przewiduje metodę proporcjonalnego odliczenia.

PRZYKŁAD: W POLSCE DO OPODATKOWANIA POLSKIE DOCHODY Podatnik na stałe mieszka w Niemczech i tam prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Od 1 lipca 2006 r. zarejestrował działalność gospodarczą jako osoba fizyczna w Polsce. Czy mieszkając i prowadząc firmę w Niemczech i osiągając tam dochody opodatkowane niemiecką skalą podatkową, przy składaniu rocznego rozliczenia dochodów z działalności na terenie Polski będzie trzeba dopłacać podatek (różnicę), np. do wysokości stawek podatków obowiązujących w Niemczech? Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Polski miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium RP na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). W sytuacji gdy podatnik jest osobą posiadającą stałe miejsce zamieszkania w Niemczech, w Polsce powinien opodatkować wyłącznie dochody osiągnięte z działalności na jej terytorium.

Jeśli określenie miejsca zamieszkania na opisanych zasadach nie będzie możliwe, trzeba stosować przepisy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, które na podstawie innych kryteriów, takich jak: stałe miejsce zamieszkania, ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, przebywanie w danym państwie czy obywatelstwo pozwalają ustalić jedno miejsce zamieszkania dla danej osoby.

Kliknij, aby powiększyć

Podobne przepisy w umowach

Zmiany w ustawie o PIT nie dość, że pozwolą w łatwiejszy sposób określić miejsce zamieszkania danej osoby, to dodatkowo są jednolite z zasadami, jakie zawierają umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w tej materii. Z postanowień tych umów wynika, że wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw podlega opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim państwie. Jeżeli praca jest wykonywana w drugim z umawiających się państw, wynagrodzenie z tego tytułu może być opodatkowane w drugim państwie. Oznacza to, że w takim przypadku dochód może być opodatkowany zarówno w państwie miejsca zamieszkania, jak i w państwie, w którym wykonywana jest praca. Trzeba tu wspomnieć jeszcze o wyjątkach. Wynagrodzenie za pracę najemną wykonywaną w drugim państwie może być opodatkowane tylko w państwie zamieszkania osoby uzyskującej wynagrodzenie. Z taką sytuacją będziemy mieć do czynienia wtedy, gdy spełnione zostaną równocześnie trzy warunki: • odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim państwie nie dłużej, niż przez określony czas (najczęściej jest to 183 dni w roku kalendarzowym lub w ciągu kolejnych 12 miesięcy, licząc od dnia przybycia do tego państwa); • wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim państwie; • wynagrodzenie nie jest wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim państwie. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków oznacza, że otrzymane wynagrodzenie może być opodatkowane zarówno w państwie, w którym praca jest wykonywana, jak i w państwie, w którym osoba uzyskująca wynagrodzenie ma miejsce zamieszkania. W takim przypadku, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce uzyskuje przychody z tytułu pracy najemnej wykonywanej za granicą, które mogą być również opodatkowane w drugim państwie, podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu zapobiega się poprzez zastosowanie właściwej metody unikania podwójnego opodatkowania, określonej w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania.

MIEJSCE ZAMIESZKANIA W OBU UMAWIAJĄCYCH SIĘ PAŃSTWACH

Jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu umawiających się państwach, wówczas stosuje się następujące zasady: a) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym umawiającym się państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu umawiających się państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym umawiającym się państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); b) jeżeli nie można ustalić, w którym umawiającym się państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z umawiających się państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym umawiającym się państwie, w którym zwykle przebywa; c) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu umawiających się państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym umawiającym się państwie, którego jest obywatelem; d) jeżeli miejsca zamieszkania nie można określić zgodnie z postanowieniami wymienionymi w punktach a), b) oraz c) właściwe władze umawiających się państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Określenie polskich dochodów

Omawiając zasady rozliczeń zagranicznych, nie sposób nie wspomnieć o cudzoziemcach pracujących w Polsce. Nowa definicja miejsca zamieszkania zawarta w ustawie o PIT wpłynie bowiem także na ich rozliczenia podatkowe. Gdy okaże się, że obcokrajowiec ma miejsce zamieszkania w Polsce, bo przykładowo przebywa w naszym kraju ponad 183 dni i jego centrum interesów życiowych znajduje się w Polsce, będzie musiał rozliczyć się ze wszystkich swoich dochodów z polskim fiskusem. Warto więc wiedzieć, z jakich polskich dochodów trzeba się rozliczać.

PRZYKŁAD: ROZLICZENIE CUDZOZIEMCA PRACUJĄCEGO W POLSCE Spółka zamierza zatrudnić na podstawie umowy o pracę obywatela Litwy, zamieszkałego na Litwie. Przewiduje się dwa warianty zatrudnienia: w pierwszym – pracownik będzie wykonywał pracę tylko na terytorium Litwy; w drugim – na terytorium i Litwy i Polski. Pracownik będzie podlegał ubezpieczeniu społecznemu na Litwie. Powstaje pytanie, jak Litwin ma się rozliczyć. Zgodnie z ustawą o PIT osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Polski miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium RP. Dochody obcokrajowców opodatkowane w Polsce będą tylko i wyłącznie w tej części, w jakiej uzyskane zostały z pracy wykonywanej na terytorium Polski. Jeśli więc obcokrajowiec wykonuje swoją pracę w Polsce, to na polskiej firmie jako pracodawcy będzie ciążył obowiązek poboru i odprowadzania podatku dochodowego od osób fizycznych na identycznych zasadach jak w przypadku pracowników polskich. W opisanym przypadku przy ustalaniu zaliczek na podatek dochodowy nie będą uwzględniane składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. Jeżeli natomiast obcokrajowiec zatrudniony będzie przez polską firmę na podstawie umowy o pracę, ale pracy nie będzie wykonywał w Polsce, lecz w swoim kraju, to wówczas uzyskany przez niego dochód będzie podlegał opodatkowaniu tylko w kraju jego zamieszkania. Polska firma nie będzie zatem pełniła funkcji płatnika przed polskimi organami podatkowymi.

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z: • pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, • działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, • działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, • położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości. Niektórzy podatnicy są zwolnieni z obowiązku rozliczania zagranicznych dochodów. Od podatku dochodowego od dochodu uzyskanego ze źródeł przychodów położonych za granicą wolni są członkowie personelu przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych oraz inne osoby korzystające z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych lub konsularnych na podstawie umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych, jak również członkowie ich rodzin pozostający z nimi we wspólnocie domowej, jeżeli nie są obywatelami polskimi i nie mają stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

B Definicja zawarta w kodeksie cywilnym

Nowelizacja ustawy o PIT wprowadziła jasne zasady ustalania miejsca zamieszkania. Trzeba przyznać, że niestety dotychczas tak nie było. Osoby pracujące za granicą miały duże problemy z prawidłowym określeniem, gdzie znajduje się ich miejsce zamieszkania. Wszystko dlatego, że do końca 2006 roku w prawie podatkowym nie było definicji miejsca zamieszkania. Trzeba było korzystać w tym przypadku z przepisów kodeksu cywilnego, zgodnie z którymi przy określaniu miejsca zamieszkania ważne było spełnienie łącznie dwóch warunków. Po pierwsze, faktyczne fizyczne przebywanie w danym kraju, a po drugie, zamiar stałego pobytu. Na podstawie tych przesłanek należało ustalić, gdzie podatnik ma swoje centrum interesów życiowych.

PRZYKŁAD: TRZYLETNIA PRACA W HOLANDII A ROZLICZENIE W POLSCE Podatnik wraz z rodziną (wszyscy posiadają obywatelstwo polskie) w 2004 roku wyjechał do Holandii, gdzie jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w holenderskiej spółce. Przed wyjazdem za granicę podatnik był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w polskiej spółce – obecnie przebywa na urlopie bezpłatnym. Podatnik posiada nieruchomości, rachunki bankowe i inwestycje oraz obciążenia kredytowe w Polsce i Holandii. W związku z pracą wykonywaną w Holandii tam też dokonywane są rozliczenia podatkowe oraz składane deklaracje podatkowe. Pobyt w Holandii jest planowany na trzy lata. Zdaniem podatnika ze względu na fakt, że przebywa za granicą z zamiarem stałego pobytu, znajduje się tam centrum jego interesów życiowych, podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nie do końca niestety jest to prawda. Istotnym i jedynym warunkiem dla rozstrzygnięcia, jaki obowiązek podatkowy będzie miał zastosowanie w omawianym przypadku, jest określenie miejsca zamieszkania. Zgodnie z definicją przyjętą w umowach w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska, określenie osoba mająca miejsce zamieszkania oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego państwa podlega tam nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Miejscem zamieszkania osoby fizycznej zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Podatnik nie może mieć więcej niż jednego miejsca zamieszkania. W praktyce to od samego podatnika zależy więc, jakie będzie jego miejsce zamieszkania. Tylko podatnik wie, czy w miejscowości, w której przebywa, ma zamiar pozostać na stałe. O danej miejscowości będzie można – w odniesieniu do danego podatnika – powiedzieć, że jest jego miejscem zamieszkania, jeśli miejscowość tę podatnik uczynił ośrodkiem swej życiowej działalności. O tym, czy tak jest, decydować mogą różne powiązania podatnika z tą miejscowością, zarówno o charakterze majątkowo-gospodarczo-ekonomicznym, jak i rodzinno-osobistym. Typowym argumentem przemawiającym za tym, że dana miejscowość może stanowić miejsce zamieszkania, może być np. posiadanie w niej mieszkania albo fakt pozostawania w tej miejscowości w stosunku pracy. Nie ma znaczenia okres, w jakim podatnik przebywa w danej miejscowości. Ważne zaś jest, by podatnik przebywał w niej z zamiarem stałego pobytu. Trzeba tu także dodać, że tymczasowy wyjazd, związany np. z podjęciem pracy zarobkowej, nie powoduje zmiany miejsca zamieszkania, sama nieobecność w kraju nawet długotrwała, nie powoduje zmiany miejsca zamieszkania, jeżeli nie towarzyszy jej odpowiedni zamiar. Bez znaczenia pozostaje fakt zameldowania. W przypadku naszego podatnika pobyt w Holandii planowany jest na trzy lata, więc podatnik podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Dochód osiągnięty w roku podatkowym należy wykazać w polskim zeznaniu PIT. Dla udowodnienia faktu, że w przypadku podatnika nastąpiło przeniesienie centrum życiowej aktywności do Holandii, wskazany byłby certyfikat rezydencji wydany przez odpowiednią holenderską administrację podatkową. Certyfikat rezydencji jest dokumentem, który potwierdza rezydencję podatkową danej osoby, co oznacza, że osoba taka traktowana jest w tym państwie jako podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W momencie uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej w Holandii podatnik w Polsce podlegałby ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Jak już wielokrotnie pisaliśmy na łamach GP, jeśli chodzi o pierwszy warunek, to określenie, gdzie w danym roku dana osoba faktycznie przebywała, nie jest trudne. Jednak warunek drugi to przesłanka bardzo subiektywna. Zazwyczaj bowiem każdy, kto wyjeżdża z Polski do pracy, nie może od razu powiedzieć, jakie ma zamiary: zostanie za granicą czy wróci do Polski. W dniu wyjazdu można mieć przeświadczenie, że się wróci. Ale po wyjeździe może się okazać, że jednak powrót nie wchodzi w grę, bo warunki pracy za granicą są bardziej korzystne od krajowych lub planuje się założyć rodzinę lub firmę poza krajem. Dodatkowo organy podatkowe stały na stanowisku, że wyjazd z kraju na kilka lat nie powoduje automatycznej utraty miejsca zamieszkania w Polsce. A skoro dana osoba nadal miała miejsce zamieszkania w Polsce, to podlegała tu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i musiała ze wszystkich dochodów rozliczać się właśnie w Polsce. Przy tych rozliczeniach istotne znaczenie mają także umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Na ten aspekt uwagę zwrócił m.in. NSA w wyroku z 22 marca 2001 r. (sygn. akt SA/Sz 2226/99; niepublikowany). Sąd wyjaśnił, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym w kraju podlegają też dochody uzyskane przez osoby tu zamieszkałe, z tytułu zatrudnienia wykonywanego u pracodawców mających siedzibę lub miejsce zamieszkania za granicą. Zwolnieniu od takiego opodatkowania podlegają jedynie dochody uzyskane za granicami Rzeczypospolitej Polskiej, gdy wynika to z umowy międzynarodowej, której Rzeczpospolita Polska jest stroną. Fakt, że podatkowe władze Danii zrezygnowały z poboru podatku od uzyskanych przez podatnika dochodów nie zwalnia go od zapłaty tego podatku w Polsce. Zwolnienie tych dochodów z opodatkowania w Danii jest sprawą wewnętrzną tego kraju i nie może mieć wpływu na obowiązek podatkowy w Polsce. Ani bowiem umowa międzynarodowa, ani przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują takiego zwolnienia.

MF WYJAŚNIA: ROZLICZENIE NIEMIECKIEJ FIRMY W POLSCE

Podatnik jest obywatelem Niemiec. W Polsce zarejestrował i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych. Niezależnie od siebie prowadzi kilka budów. Zdaniem przedsiębiorcy jego firma w Polsce nie jest prowadzona w formie zakładu i powinien rozliczać się tylko w Niemczech. Zgodnie z polsko-niemiecką umową o unikaniu podwójnego opodatkowania, zyski przedsiębiorstwa umawiającego się państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim umawiającym się państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Zakład oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Jednak plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają one dłużej niż 12 miesięcy. W sytuacji podatnika, jak wyjaśnił minister finansów, prowadzona przez podatnika na terytorium Polski działalność gospodarcza nie stanowi zakładu zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania, do momentu nieprzekroczenia kryterium czasu wskazanego w umowie. Zatem zyski z tej działalności podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Niemczech. Kryterium 12 miesięcy ma zastosowanie do każdego oddzielnego placu budowy. Przy ustalaniu, jak długo istnieje dany plac budowy, nie należy brać pod uwagę okresu spędzonego poprzednio przez przedsiębiorcę na innych placach budów, które nie mają z obecnym żadnego związku. Plac budowy należy traktować jako odrębną jednostkę, nawet jeżeli podstawą prac jest kilka kontraktów, pod warunkiem jednak, że stanowi on całość w sensie handlowym i geograficznym. W sytuacji, kiedy dana budowa lub prace budowlane prowadzone przez podatnika na terytorium Polski będą trwały dłużej niż 12 miesięcy, wówczas działalność ta będzie prowadzona w formie zakładu.

Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego ministra finansów z dnia 18 października 2006 r. (nr DD4/PB6-033-01283/ZKK/06/MB7-103).

Podatnik musi wiedzieć, gdzie mieszka

Obowiązek wykazania, gdzie podatnik ma miejsce zamieszkania, ciąży na nim samym. Tak było dotychczas, jak i po wprowadzeniu definicji miejsca zamieszkania do ustawy o PIT. Na potwierdzenie tego warto mieć pewne dokumenty oraz dopełnić pewnych urzędowych formalności. Po pierwsze, certyfikat rezydencji. Jest to dokument potwierdzający uzyskanie przez osobę przebywającą w danym kraju rezydentury. Uzyskanie certyfikatu potwierdza, że miejsce zamieszkania danej osoby jest za granicą. O taki certyfikat należy postarać się w danym państwie, w którym się pracuje, gdyż jest on wystawiany przez właściwą zagraniczną administrację podatkową. Każde państwo ma też swoje zasady jego przyznawania, również Polska. Warto je poznać, gdyż bez tego uzyskanie może okazać się niemożliwe. Polski urząd skarbowy ma prawo poprosić podatnika o przedstawienie takiego certyfikatu. W takiej sytuacji podatnik będzie musiał przedstawić nowy certyfikat po uprzednim jego przetłumaczeniu na język polski. Jeśli chodzi o czynności urzędowe, to, po pierwsze, warto dokonać aktualizacji NIP, podając w nim, jako nowe miejsce zamieszkania adres zagraniczny. Trzeba bowiem pamiętać, że przy każdej zmianie danych podanych w zgłoszeniu identyfikacyjnym o nadanie numeru identyfikacji podatkowej mamy obowiązek w odpowiednim terminie złożyć we właściwym organie skarbowym zgłoszenie aktualizacyjne, podając w nim dane, które się zmieniły, m.in. adres zamieszkania. Robi się to również na druku NIP, jak w przypadku występowania o nadanie numeru, zaznaczając odpowiedni kwadrat – aktualizacja. Aktualizacja NIP nie będzie przesądzała o tym, że podatnik już w Polsce nie mieszka. Będzie jedynie jednym, kolejnym z dokumentów, który będzie potwierdzał zmianę centrum interesów życiowych podatnika. Po drugie, warto wymeldować się z Polski. Meldunek jest jedynie czynnością techniczną, ale pozostając zameldowanym w kraju przy próbie udowodnienia przed organem skarbowym, że nie mieszkamy już w Polsce, urząd może nas zapytać, dlaczego nadal jesteśmy w kraju zameldowani. Również meldunek będzie dodatkową przesłanką przemawiającą za zmianą miejsca zamieszkania, okoliczność wymeldowania się z Polski nie przesądzi bowiem o zwolnieniu z opodatkowania w Polsce. Zameldowanie jest wyznacznikiem prawa administracyjnego, a fakt nieposiadania w Polsce zameldowania nie oznacza jednocześnie, że podatnik nie może posiadać w Polsce miejsca zamieszkania.