Przydzielenie pracownikom odzieży, w której muszą wykonywać swoją pracę, nie stanowi nieodpłatnego świadczenia. Wartość ubrania nie podlega tym samym PIT.

Podatniczka świadczy usługi na rzecz YYY w zakresie prowadzenia salonu sprzedaży XXX. Na mocy zawartej umowy z YYY podatniczka zobowiązana jest do wykonywania wszystkich czynności koniecznych do prowadzenia sprzedaży przez salon sprzedaży XXX, m.in. obsługa klientów, obsługa kasy, przyjmowanie towaru, wydawanie towaru klientom, sprzątanie salonu, otwieranie i zamykanie salonu. W związku z prowadzeniem salonu podatniczka zatrudnia pracowników. Zawarta na prowadzenie salonu umowa nakłada zarówno na podatniczkę, jak i pracowników obowiązek wykonywania pracy w jednolitym ubraniu oznaczonym marką XXX. Odzież ta będzie nabywana od YYY na podstawie umowy sprzedaży. Pracownicy otrzymaną odzież będą nosili wyłącznie w czasie pracy. Właścicielem odzieży przez cały czas będzie podatniczka. Zasady przydziału, korzystania i zwrotu odzieży podatniczka określiła w regulaminie pracy, a także częściowo w aneksach do umów o pracę. Czy z tytułu użytkowania przez pracowników wyłącznie w godzinach pracy odzieży oznaczonej marką XXX, przydzielonej czasowo przez pracodawcę, powstaje u pracowników przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń?
ODPOWIEDŹ URZĘDU
Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.; dalej ustawa o PIT) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o PIT oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Rodzaje źródeł przychodów określa art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednym ze źródeł przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Ustawodawca, stanowiąc o wartości otrzymanych nieodpłatnych świadczeń jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, nie sprecyzował bliżej, co należy rozumieć przez nieodpłatne świadczenie. Ograniczył się w tym względzie jedynie do wskazania kryteriów i sposobów ustalania ich wartości. Zatem konieczne jest odwołanie się w tym zakresie do rozumienia tego pojęcia w prawie cywilnym, orzecznictwie i doktrynie. I tak przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.
W omawianym przypadku właścicielem odzieży przez cały czas pozostaje podatniczka jako przedsiębiorca. Pracownik odzieży używa wyłącznie w czasie pracy, a zatem nie może nią dysponować w sposób swobodny, a tym samym korzystać z niej poza pracą. Trudno zatem mówić w tej sytuacji o czerpaniu przez pracownika z tego tytułu jakichkolwiek korzyści. Korzyści może odnieść podatniczka jako pracodawca. W związku z tym nie można uznać, że korzystanie wyłącznie w godzinach pracy z należącej do pracodawcy odzieży oznaczonej marką XXX będzie mieścić się w pojęciu nieodpłatnych świadczeń, gdyż trudno je uznać za przysporzenie majątku pracownika posiadające konkretny wymiar finansowy. Tym samym w wymienionym zakresie nie ma zastosowania art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Postanowienie naczelnika Pierw-szego Urzędu Skarbowego Łódź-Górna z 14 sierpnia 2007 r., nr I-415/86/07
EWA MATYSZEWSKA