Opłata prolongacyjna, którą płaci podatnik uzyskujący przesunięcie zapłaty należności podatkowych, może stanowić koszt uzyskania przychodu.
Definicję kosztów uzyskania przychodów zawiera art. 22 ustawy o PIT oraz art. 15 ustawy o CIT. Są to wydatki, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów imiennie wskazanych w obu powyższych aktach prawnych. Do kosztów uzyskania przychodów podatnik może zaliczyć również opłatę prolongacyjną, ustaloną przez urząd skarbowy w związku z rozłożeniem na raty zaległości podatkowej.
– Fakt występowania, bądź też nie, w kręgu wydatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodów jest kryterium obiektywnym i dość łatwo weryfikowalnym – mówi Paweł Jabłonowski, szef departamentu podatkowego Chałas i Wspólnicy Kancelaria Prawna.
Regulacje zawarte w ustawach nie wyłączają odgórnie opłaty prolongacyjnej z katalogu wydatków, które mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazując na odrębność instytucji opłaty prolongacyjnej, organy podatkowe słusznie opowiadają się za niezasadnością utożsamiania jej z odsetkami za zwłokę z tytułu nieterminowych wpłat należności budżetowych i innych należności, do których stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej. Te wskazane są jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.
Pozostaje rozstrzygnięcie kwestii, czy rozłożenie na raty podatku lub zaległości, z czym wiąże się poniesienie opłaty prolongacyjnej, przekłada się na osiągane przychody?
Mimo braku bezpośredniej relacji pomiędzy tymi czynnikami, zasadnym jest zaliczenie analizowanej opłaty do kosztów uzyskania przychodów. Słusznie wskazuje się, że rozłożenie na raty obciążeń publicznoprawnych w niektórych przypadkach pozwala podatnikowi w dalszym ciągu funkcjonować, a tym samym osiągać jakiekolwiek dochody.
– W tym świetle konieczność istnienia powiązania między wydatkiem a uzyskanym przychodem zostaje zachowana – podsumowuje Paweł Jabłonowski.
Ważne, że opłata prolongacyjna, jako koszt o charakterze pośrednim powinna być potrącana w dacie poniesienia, co oznacza sukcesywne potrącanie tej części opłaty, która wpłacana jest jednocześnie z ratą zobowiązania podatkowego.