Rada Międzynarodowych Standardów Rachunkowości opublikowała projekt ED/2010/1 zmieniający zasady ustalania rezerw na przyszłe zobowiązania na podstawie MSR 37. Z którymi szczegółowymi rozwiązaniami warto się zapoznać?
Projekt zakłada ustalanie wielkości rezerw na przyszłe zobowiązania na podstawie wartości godziwej, ale z uwzględnieniem zróżnicowanej skali prawdopodobieństwa wystąpienia tego zdarzenia uzasadniającego tworzenie rezerwy.
Jest to istotna zmiana w porównaniu z dzisiejszą praktyką i oznacza, że w przyszłości kalkulacja zobowiązań z tytułu rezerw będzie bardziej skomplikowana. Aktualnie obowiązujący MSR 37 też dopuszcza przy ustaleniu wartości godziwej rezerw na przyszłe zobowiązania uwzględnienie prawdopodobieństwa wystąpienia zdarzenia uzasadniającego utworzenie rezerw, ale przewiduje znacznie uproszczone metody ustalania skali prawdopodobieństwa. Standard przyjmuje w uproszczeniu, aby jednostka utworzyła rezerwę odpowiadającą sytuacji, którą jednostka ocenia jako najbardziej prawdopodobną.
Zgodnie z projektem jednostka powinna ustalić średnią ważoną, jaka wynika z uwzględnienia zróżnicowanej skali prawdopodobieństwa zaistnienia okoliczności powodującej powstanie rezerw. Rezerwa na przyszłe zobowiązania powinna być mierzona jako najniższa z: a) wartości bieżącej środków, które mają być użyte do uregulowania przyszłych zobowiązań, b) kwoty niezbędnej do uregulowania zobowiązania przed czasem, c) kwoty podległej zapłacie w przypadku scedowania obowiązku zapłaty zobowiązania na osobę trzecią.
Dla każdego możliwego wyniku szacuje się możliwie najbardziej obiektywną kwotę i datę płatności. Ustalone kwoty podlegają zdyskontowaniu (tj. uwzględnieniu wartości pieniądza w czasie), a ostateczna kwota rezerwy stanowi kwotę średnią ważoną. Tak ustalona rezerwa podlega weryfikacji na każdy dzień bilansowy.
Ostateczny standard powinien zostać wyemitowany najpóźniej w 2010 roku.