Czy dla rozpoczęcia amortyzacji prawa do znaku towarowego wystarczające jest zgłoszenie prawa w urzędzie patentowym, czy też decyduje uzyskanie prawa ochronnego do znaku?
Organy podatkowe często uznają, że w przypadku nabycia prawa do znaku towarowego w drodze jego przeniesienia, amortyzację rozpocząć można dopiero w miesiącu następującym po miesiącu, w którym Urząd Patentowy wydał decyzję o wpisie nabywcy do rejestru znaków. Można też spotkać odmienne poglądy organów podatkowych, zgodnie z którymi decydujące jest otrzymanie od Urzędu Patentowego potwierdzenia zgłoszenia rejestracji, lub też opinie, że wpis zmiany do rejestru pozostaje bez znaczenia dla dokonywania odpisów amortyzacyjnych. W orzecznictwie natomiast zazwyczaj prezentowane jest stanowisko, że warunkiem rozpoczęcia amortyzacji jest uzyskanie prawa ochronnego, nie wystarcza natomiast samo zgłoszenie prawa w Urzędzie Patentowym.
Kontrowersje te wynikają z nieprecyzyjnych regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz prawa własności przemysłowej. Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają prawa określone w prawie własności przemysłowej. Ustawa ta nie definiuje prawa do znaku towarowego, lecz wskazuje trzy odnoszące się do niego prawa – tj. prawo ochronne, prawo do znaku powszechnie znanego oraz prawo z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia.
Rozbieżności interpretacyjne rozstrzygnął NSA, który w wyroku z 27 maja 2009 r. (sygn. akt II FSK 181/08) uznał, że prawo ze zgłoszenia nie wypełnia przesłanek amortyzacji, gdyż dotyczy etapu poprzedzającego rejestrację znaku, a bez rejestracji znak nie posiada szczególnej ochrony. Prawodawca odróżnia prawo do znaku i prawo ze zgłoszenia. Prawo ze zgłoszenia nie musi oznaczać prawa do znaku, ze względu na uprawnienie organów państwa do odmowy rejestracji. NSA podzielił tym samym dominujący w orzecznictwie pogląd, że o prawie do amortyzacji znaków towarowych decyduje uzyskanie prawa ochronnego.
Andrzej Dębiec
partner, kancelaria Lovells