Państwo członkowskie, które zwraca VAT podatnikowi z innego kraju UE, może wymagać dodatkowych informacji przedstawionych za pomocą kodów elektronicznych.
Nowelizacja ustawy o VAT z 23 października 2009 r., mająca wejść w życie 1 stycznia 2010 r., reguluje m.in. szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim. Zmiany dostosowane do dyrektywy 2008/9/WE zakładają składanie wniosku o zwrot podatku zapłaconego w innym kraju unijnym w urzędzie skarbowym państwa siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika. Umożliwiają też przekazywanie wniosków o zwrot drogą elektroniczną. Oznacza to, że otrzymanie przez polskiego podatnika zwrotu VAT zapłaconego w innym państwie UE uzależnione jest od złożenia wniosku w formie elektronicznej do polskiego urzędu skarbowego. Zasady i tryb składania wniosków uregulowane zostaną w drodze rozporządzenia do ustawy o VAT. Zgodnie z jego projektem wskazany we wniosku opis rodzaju nabytych towarów oraz rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej powinien zawierać odpowiednie kody.
Z przepisów Dyrektywy 2008/9/WE wynika, że państwo członkowskie zwrotu może wymagać od wnioskodawcy dodatkowych informacji, przedstawionych za pomocą uzupełniających kodów elektronicznych, odnoszących się do każdego kodu podstawowego w zakresie, w jakim informacje takie są niezbędne. Kody stosowane w tym celu określone zostały w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1174/2009 z 30 listopada, które zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (Dz.Urz. UE L 314/50 z 1 grudnia 2009 r.). Rozporządzenie wchodzi w życie 1 stycznia 2010 r. i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.