Do budynków i ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych zalicza się tylko te, które służą bezpośrednio świadczeniu usług medycznych.
Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych przewiduje preferencje w opodatkowaniu nieruchomości zajętych na specyficzną działalność gospodarczą. Przykładem takiego preferencyjnego opodatkowania mogą być budynki i ich części zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych lub działalności gospodarczej w zakresie obrotu kwalifikowanym materiałem siewnym. Preferencja polega na zastosowaniu niższej stawki niż przyjęta dla budynków zajętych na działalność gospodarczą. W 2009 roku stawka od budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej wynosi 19,81 zł od 1 mkw. powierzchni użytkowej, natomiast od budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych stawka wynosi 4,01 zł od 1 mkw. powierzchni użytkowej, a zatem 15,80 zł mniej niż stawka podstawowa.
Jak się jednak okazuje, podatnicy mają problemy z określeniem, czy do zakresu udzielania świadczeń zdrowotnych, a tym samym preferencyjnego opodatkowania, zaliczać również np. pomieszczenia pomocnicze dla takiej działalności. Ostatnio spór, dotyczący tego, jakie nieruchomości można zaliczyć do działalności w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, rozstrzygnął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie (sygn. akt I SA/Sz 328/08 z 8 października 2009 r.). Uznał on, że budynków i ich części o charakterze hotelowym, gospodarczym lub administracyjnym nie można zaliczać do działalności medycznej i należy je opodatkować stawką podstawową dla budynków lub ich części zajętych na działalność gospodarczą.

Spór o pozostałą działalność

Skarżącą była spółka, która zajmowała się świadczeniami zdrowotnymi. W informacji o wielkości powierzchni budynków związanych i zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej oraz zajętych na udzielanie świadczeń zdrowotnych podała, że opodatkowaniu podlegają budynki sanatoryjne, budynek zakładu przyrodoleczniczego, z wydzielonymi powierzchniami m.in. klatek schodowych, piwnic, kuchni, jadalni, a także inne budynki i ich części, w tym: komory chłodnicze, śmietniki, agregatownie, garaże, magazyny, budynki biurowe i gospodarcze oraz przybudówki i wiaty. Spółka wyjaśniła również, że pomieszczenia (budynki) niezajęte bezpośrednio na udzielanie świadczeń zdrowotnych, takie jak: poczekalnie, szatnie, rejestracja, informacja, ustępy, łazienki, pokoje śniadaniowe, pomieszczenia przeznaczone do składowania bielizny czystej i brudnej, składziki porządkowe służące do przechowywania środków czystości, izby przyjęć, kuchnia, kuchenki oddziałowe, stołówka, pralnia oraz pomieszczenia zajęte przez personel administracyjny, są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zakładu i – jej zdaniem – korzystają z opodatkowania preferencyjną stawką podatku od nieruchomości. Organy zakwestionowały jednak stanowisko spółki i nakazały opodatkować stawką podstawową, jak dla budynków i ich części zajętych na działalność gospodarczą, wszystkie pomieszczenia, które nie były zajęte na działalność medyczną.



Ograniczona preferencja

Stanowisko organów podatkowych sąd uznał za prawidłowe. WSA w Szczecinie przywołał przepisy, które pozwalają na zastosowanie stawki preferencyjnej.
Zastosowanie w sprawie znajduje art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, zgodnie z którym rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości (które – jak podkreślił sąd – nie mogą przekroczyć rocznie kwoty określonej w ustawie), m.in. od budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych od 1 mkw. powierzchni użytkowej. Natomiast z art. 4 art. ust. 1 pkt 2 powyższej ustawy wynika, że podstawę opodatkowania stanowi dla budynków lub ich części powierzchnia użytkowa. Przepisy określają też, że nie całą powierzchnię wlicza się do powierzchni użytkowej. Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy określono, że powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50 proc., a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się. O sposobie wymierzenia powierzchni użytkowej stanowi również art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy. Zgodnie z tym przepisem powierzchnię użytkową budynku lub jego części należy mierzyć po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych. Za kondygnację, zgodnie z przepisem, uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.
Ważne
Powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50 proc., a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się
Sąd w omawianym wyroku przypomniał, że we wcześniejszych wyrokach (WSA w Szczecinie, sygn. akt I SA/Sz 853/04 i NSA, sygn. akt II FSK 420/06) stwierdzono, że pomieszczenia o charakterze administracyjnym, gospodarczym i socjalnym, a także związane z zamieszkiwaniem oraz wyżywieniem kuracjuszy sanatorium nie podlegają od 1 stycznia 2003 r. opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku od nieruchomości określoną w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, ponieważ nie są to budynki lub ich części zajęte na wykonywanie świadczeń zdrowotnych. Zdaniem WSA w Szczecinie w omawianej sprawie te ustalania mają zastosowanie. A zatem do budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych można zaliczyć tylko te budynki i ich części, które służą bezpośrednio świadczeniu usług medycznych, czyli np. budynki przychodni i gabinetów lekarskich. Wyrok jest nieprawomocny.
Podstawa prawna
Ustawa z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U z 2006 r. nr 121, poz. 844 z późn.zm.).