Składając wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego, wnioskodawca składa oświadczenie, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem w dniu jego złożenia nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego, a także – że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta w decyzji podatkowej albo postanowieniu. Po co podatnik musi składać takie oświadczenie?
MARCIN BARAN
dyrektor w dziale doradztwa podatkowego Ernst & Young
We wskazanych sytuacjach interpretacji indywidualnych nie wydaje się (ustawodawca stara się uniknąć potencjalnego konfliktu pomiędzy postępowaniami wymiarowymi a postępowaniem interpretacyjnym). Rzetelne złożenie przez podatnika oświadczenia ma związek nie tylko z możliwością uzyskania przez niego odpowiedzi na zadane pytania (i jej ważnością). Oświadczenie składa się bowiem pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania. Oznacza to, że podatnik, który złoży nieprawdziwe oświadczenie, może – zamiast interpretacji – otrzymać wezwanie od organów ścigania.
Organy podatkowe próbują niekiedy przekonywać, że fakt prowadzenia jakiegokolwiek postępowania i kontroli wobec podatnika w zakresie danego podatku uniemożliwia złożenie wniosku o wydanie interpretacji. Zdarzały się również sytuacje, że organy odmawiały wydania interpretacji, gdy w przeszłości została wydana jakakolwiek decyzja w danym podatku, choćby ani słowem nie wspominała o skutkach podatkowych kwestii będących przedmiotem zapytania. W takim przypadku używano argumentu, że decyzja nie wprost, ale pośrednio, dotyczyła zagadnień stanowiących stan faktyczny wniosku. Zdarzało się to głównie wtedy, gdy pytania podatników miały związek z możliwością skorygowania na swoją korzyść rozliczeń podatkowych.
W wyroku z 3 czerwca 2009 r. (sygn. akt I SA/Bk 184/2009) WSA w Białymstoku sprzeciwił się takim praktykom. Zauważył, że przed ewentualną odmową wydania interpretacji organ powinien precyzyjnie ustalić, jakie elementy stanu faktycznego są przedmiotem postępowania lub były już przedmiotem rozstrzygnięcia sprawy decyzją lub postanowieniem. Zdaniem sądu, bez dokładnego wglądu w treść wydanego wcześniej rozstrzygnięcia, organ nie może snuć własnych domniemań, co do obejmowania przez nie również materii będącej przedmiotem wniosku. Ostatecznie więc, jeśli dana decyzja lub postanowienie wprost nie odnoszą się do elementów stanu faktycznego zawartego we wniosku, to nie można przyjąć, że ich skutki podatkowe zostały już określone. Te wnioski powinny stanowić istotną wskazówkę dla podatników oraz organów skarbowych i powstrzymać te ostatnie od pochopnej odmowy wydania interpretacji indywidualnych.