Z chwilą zakwestionowania zaliczenia przez organy podatkowe konkretnego wydatku, jako niebędącego kosztem uzyskania przychodów, na podatniku ciąży obowiązek wykazania, że zamiar poniesionych wydatków był obiektywnie związany z osiągnięciem lub nawet zamierzonym przychodem.

STAN FAKTYCZNY
Spór w sprawie dotyczył rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych za 1998 rok polsko-rosyjskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Powodem zakwestionowania rozliczenia były błędy w rozliczeniu przez spółkę kosztów uzyskania przychodów. W ocenie organów podatkowych podatniczka nie wykazała związku między zakwestionowanymi wydatkami a uzyskiwanym przychodem. Ponadto brak było dowodów wskazujących na faktyczne wykonywanie usług.
UZASADNIENIE
Ostatecznie spór między podatnikiem a fiskusem trafił do sądu administracyjnego. Jednak zarówno wojewódzki sąd administracyjny, jak i Naczelny Sąd Administracyjny przyznały rację organom podatkowym. Uznały, że kosztem uzyskania przychodów mogą być wydatki związane z marketingiem bądź innymi usługami, jednakże podatnik powinien wykazać w sposób wiarygodny potwierdzenie ich wykonania.
Oddalając skargę kasacyjną podatniczki, Naczelny Sąd Administracyjny podzielił stanowisko, że kosztem uzyskania przychodów mogą być wydatki związane z marketingiem bądź innymi usługami, jednakże podatnik powinien wykazać w sposób wiarygodny potwierdzenie ich wykonania. Z chwilą zakwestionowania zaliczenia przez organy podatkowe konkretnego wydatku, jako niebędącego kosztem uzyskania przychodów, na podatniku ciąży obowiązek wykazania, że zamiar poniesionych wydatków był obiektywnie związany z osiągnięciem lub nawet zamierzonym przychodem.
Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę na liczne braki skargi kasacyjnej. Przypomniał, że dopełnienie wymogu wskazania podstaw skargi kasacyjnej zakreślonych w art. 174 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi jest konieczne, bowiem wyznacza granice skargi kasacyjnej, którymi jest związany Naczelny Sąd Administracyjny (art. 183 par. 1 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Przytoczenie podstaw kasacyjnych musi być precyzyjne, gdyż Naczelny Sąd Administracyjny nie może zastępować strony i precyzować lub uzupełniać przytoczonych podstaw kasacyjnych. Jak podkreślił sąd przy sporządzeniu skargi kasacyjnej wprowadzono tzw. przymus adwokacki, aby nadać temu środkowi odwoławczemu charakter pisma o wysokim stopniu sformalizowania, gdy chodzi o wymagania dotyczące podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia jako istotnych elementów konstrukcji skargi kasacyjnej.
Wobec braku innych zarzutów dotyczących naruszenia przepisów proceduralnych mających zastosowanie w postępowaniu sądowoadministracyjnym, odnosząc się do konkretnych kwestii spornych, Naczelny Sąd Administracyjny jest związany ustaleniami zaskarżonego wyroku. Brak zarzutów w skardze kasacyjnej umożliwiających badanie prawidłowości zaaprobowanych przez wojewódzki sąd administracyjny ustaleń faktycznych oznacza, że są one wiążące. Jak przypomniał sąd przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego jest ocena z punktu widzenia zgodności z prawem procesu konkretyzacji (zastosowania) norm prawa materialnego w określonej sytuacji faktycznej. Zadaniem sądu jest ocena, czy zebrany w postępowaniu administracyjnym materiał procesowy jest pełny, czy został zebrany prawidłowo i jest wystarczający do wymaganego przez prawo ustalenia podstawy faktycznej decyzji.
Wyrok NSA z 8 grudnia 2006 r.
SYGN. AKT II FSK 1503/05, niepublikowany
ALEKSANDRA TARKA