Place zabaw i chodniki służące zaspokajaniu potrzeb mieszkańców nie są objęte stawką podatku przewidzianą dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – wynika z wyroku NSA.
Chodziło o interpretację wydaną przez prezydenta Olsztyna na rzecz spółdzielni mieszkaniowej. Spółdzielnia spytała o stawkę podatku od nieruchomości właściwą dla gruntów, które służą mieszkańcom jako drogi dojazdowe, chodniki, parkingi, place zabaw i tereny rekreacji.
Uważała, że są to grunty związane z budynkami mieszkalnymi, o których mowa w art. 1 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Ma więc do nich zastosowanie stawka przewidziana dla „pozostałych gruntów”, a nie dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Prezydent Olsztyna stwierdził jednak, że potrzebne byłoby wyodrębnienie geodezyjne, aby można było mówić o działkach związanych z budynkami mieszkalnymi w rozumieniu art. 1 ust. 2a pkt 1 ustawy. Gruntami takimi nie są natomiast powierzchnie innych działek wyodrębnionych geodezyjnie, które stanowią własność przedsiębiorcy (w tym wypadku spółdzielni) – stwierdził organ.
Rację przyznał spółdzielni WSA w Olsztynie, a następnie Naczelny Sąd Administracyjny. Uzasadniając wyrok NSA, sędzia Sylwester Golec przypomniał, że do gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami.
– Wskazane w ustawie pojęcie gruntów związanych z budynkami należy interpretować w sposób szeroki. Grunty związane z budynkami mieszkalnymi to grunty, które nie muszą być wydzielone geodezyjnie. Wystarczy, że znajdują się w pobliżu budynków mieszkalnych i służą mieszkańcom tych budynków do zaspokajania ich potrzeb związanych z tymi budynkami, np. korzystania z chodników, placów zabaw i innych urządzeń służących rekreacji – powiedział sędzia Golec.
Podkreślił, że takiego ich potraktowania nie wyłącza okoliczność, iż działki (geodezyjnie wyodrębnione) są w posiadaniu przedsiębiorcy.

orzecznictwo

Wyrok NSA z 14 października 2020 r., sygn. akt II FSK 1675/18. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia