Koszty przechowywania informacji w chmurze są limitowane na podstawie art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT – stwierdził dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.
Przypomnijmy, że przepis ten dotyczy kupowanych od podmiotów powiązanych usług: doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.
Dyrektor KIS uznał, że hosting można porównać do usług zarządzania systemami informatycznymi oraz zarządzania stronami internetowymi i przetwarzania danych. Obejmują one bowiem m.in. usługi wsparcia informatycznego i inwentaryzację zasobów informatycznych. Skoro w tym wypadku najważniejsze są elementy zarządzania i doradztwa (informatycznego), to nadwyżkę wydatków z tego tytułu powyżej 3 mln zł można zaliczyć do kosztów jedynie do wysokości 5 proc. podatkowej EBIDTA – stwierdził dyrektor KIS.
Podatnicy, którzy o to pytają, są innego zdania. Tłumaczą, że jedyną podobną usługą informatyczną, która podlega ograniczeniom na podstawie art. 15e ust. 1 pkt 1, jest przetwarzanie danych. W tym wypadku jednak nie ma ono miejsca, bo dane są po prostu gromadzone za serwerze należącym do kontrahenta.
Tak też uzasadniał swoje stanowisko producent środków czystości, który kupuje usługi hostingowe od podmiotów powiązanych. Chodziło o wsparcie w przechowywaniu danych i aplikacji w chmurze.
Spółka uważała, że całość wydatków z tego tytułu może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Podkreślała, że usługi hostingowe nie są podobne do jakichkolwiek innych, które podlegają limitowaniu.
Dyrektor KIS stwierdził jednak, że hosting można uznać nie tylko za formę zarządzania systemami informatycznymi, ale nawet porównać do doradztwa. Za istotną cechę takiej usługi uznał „obietnicę bezpiecznej i niezawodnej witryny oraz zapewnienia połączeń z internetem, które mogą być szybko regulowane w celu dostosowania do zmian w natężeniu ruchu w sieci”.
Wcześniej dyrektor KIS zaprezentował podobne stanowisko w interpretacjach m.in. z 1 kwietnia 2019 r. (sygn. akt 0114-KDIP2-2.4010. 62.2019.2.JG), z 21 marca 2019 r. (sygn. akt 0114-KDIP2-2.4010. 43.2019.2.AS), z 27 sierpnia 2018 r. (sygn. akt 0114-KDIP2-3. 4010.181.2018.2.PS).
Podobnie orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w nieprawomocnym wyroku z 24 czerwca 2019 r. (sygn. akt I SA/Gl 170/19). Uznał, że hosting jest usługą niematerialną „polegającą na zarządzaniu”.
Co z podatkiem u źródła
Fiskus nie tylko uważa usługę hostingowią za objętą limitem na podstawie art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, ale żąda też podatku u źródła, gdy dane są przechowywane na zagranicznym serwerze. Twierdzi, że zagraniczny serwer to urządzenie przemysłowe, więc należności za korzystanie z takiego urządzenia są objęte podatkiem u źródła.
Sądy administracyjne stają w tej kwestii po stronie przedsiębiorców (np. nieprawomocne wyroki WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 6 lutego 2019 r., sygn. akt I SA/Go 537/18 i WSA we Wrocławiu z 22 lutego 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 946/18). Z wyroków wynika, że podatek u źródła byłby należny tylko wtedy, gdyby przedsiębiorcy wynajęli, wydzierżawili albo leasingowali zagraniczny serwer. Jeśli płacą za jego wykorzystanie w ramach usługi hostingowej, to o daninie nie ma mowy.
Interpretacja indywidualna dyrektora KIS z 3 października 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.288.2019.1.NL
