Co do zasady wynikającej z nieograniczonego obowiązku podatkowego, fiskus wymaga od tzw. rezydentów rozliczenia wszystkich przychodów w Polsce, niezależnie od tego, gdzie zostały osiągnięte. Jednak za sprawą umów międzynarodowych zawartych z krajem wykonywania czynności zarobkowych, w niektórych przypadkach przychodów zagranicznych nie trzeba w ogóle ujawniać w Polsce. Kiedy tak się stanie?

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nakłada nieograniczony obowiązek podatkowy na tzw. polskich rezydentów. Prawo definiuje w ten sposób osoby, których miejscem zamieszkania dla celów podatkowych jest Polska. Zgodnie z art. 3 ustawy, za polskiego rezydenta uważa się zatem osobę, która posiada w kraju „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” lub przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni.
Przy spełnieniu jednego z tych warunków, można uznać podatnika za polskiego rezydenta podatkowego.

Przypisany rezydentom nieograniczony obowiązek podatkowy oznacza, że bez względu na miejsce wykonywania pracy zarobkowej, podatnik musi rozliczyć wszystkie przychody w Polsce. Przepis stosuje się jednak z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, co sprawia, że nie zawsze rezydent będzie zobligowany do wykazania w zeznaniu rocznym wszystkich przychodów.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania określają, w jakim kraju podatnik powinien opodatkować dane źródło dochodów. Może z nich wynikać, że osiągnięty przychód opodatkowany jest w jednym z krajów – państwie rezydencji lub miejscem wykonywania pracy zarobkowej. W przypadku, gdy przychody mają być opodatkowane w obu państwach, stosuje się metody unikania podwójnego opodatkowania.

Jedna z nich, zwana metodą wyłączenia z progresją, oznacza, że w Polsce zwalnia się z opodatkowania dochód osiągnięty w drugim państwie, jednak ma on wpływ na ustalenie stopy procentowej, według której należy obliczyć należny podatek od dochodu osiągniętego w Polsce. Wówczas obowiązek złożenia zeznania i wykazania w nim dochodów uzyskanych za granicą występuje tylko wtedy, gdy podatnik osiągnął również dochody na terenie naszego kraju opodatkowane według skali podatkowej. Jeśli jednak takich dochodów nie uzyskał, nie musi składać zeznania podatkowego w kraju.

Metoda proporcjonalnego odliczenia z kolei sprawia, że dochód osiągnięty za granicą jest opodatkowany w Polsce, ale od obliczonego podatku odlicza się podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to możliwe jest tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie. Wówczas obowiązek wykazania w zeznaniu rocznym dochodu uzyskanego za granicą istnieje zawsze, bez względu na to, czy oprócz dochodów z zagranicy podatnik uzyskał w Polsce inne dochody opodatkowane według skali podatkowej.

Jeśli podatnik zarabiał w państwie, z którym nie została podpisana umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, to nie jest skazany na obowiązek uiszczenia daniny w dwóch krajach. Wówczas dochody uzyskane i opodatkowane za granicą podlegają opodatkowaniu także w Polsce przy zastosowaniu metody proporcjonalnego odliczenia.

Pobierz program PIT 2016 ROZLICZENIE PODATNIKA