Wynagrodzenie za nabycie i wdrożenie systemu informatycznego należy uznać za wartość początkową tego systemu jako wartości niematerialnej i prawnej. Można więc ten wydatek amortyzować – uznał WSA w Gorzowie Wielkopolskim.
Grzegorz Maślanko radca prawny, partner w Grant Thornton / Dziennik Gazeta Prawna
Tym samym sąd przyznał rację spółce, która wolała poniesiony wydatek amortyzować niż rozliczać w czasie na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT (zapewne okres amortyzacji był krótszy).
Spółka kupiła zintegrowany system informatyczny klasy ERP (od ang. enterprise resource planning – planowanie zasobów przedsiębiorstwa). Z umowy z dostawcą wynikało, że spółka nabyła licencję oprogramowania wraz z wdrożeniem i gwarancją oraz usługi związane z utrzymaniem systemu. Za system musiała zapłacić 308 tys. zł.
Wynagrodzenie obejmowało wszelkie koszty związane z wykonaniem przedmiotu umowy, w tym m.in. koszty szkoleń pracowników, dostawy i wdrożenia systemu, udzielenia licencji na oprogramowanie, dostawy urządzeń niezbędnych do prawidłowej pracy systemu wraz z wymaganymi certyfikatami i atestami.
Z umowy wynikało też, że oprogramowanie systemu jest objęte prawami autorskimi, a spółka korzysta z niego zgodnie z udzieloną licencją. Na spółkę nie zostały jednak przeniesione prawa autorskie (pozostały one u producenta).
Spór dotyczył tego, w jaki sposób spółka mogła zaliczyć do kosztów podatkowych wynagrodzenie zapłacone za system i usługi z nim związane.
Spółka uważała, że wynagrodzenie za nabycie systemu stanowi wartość początkową tego systemu. Należy z niej wyłączyć jedynie urządzenia niezbędne do prawidłowego funkcjonowania systemu, bo są to odrębne środki trwałe. Ponieważ ich jednostkowa wartość nie przekracza 3,5 tys. zł, to wydatki te spółka może zaliczyć bezpośrednio do kosztów w miesiącu oddania ich do używania.
Dyrektor izby skarbowej nie zgodził się ze spółką. Uznał, że wynagrodzenie za system nie może być wartością początkową licencji i autorskich praw majątkowych. Umowa, jaką podpisała spółka, nie przenosiła bowiem na nią żadnych praw autorskich do systemu informatycznego. A w ocenie organu to było kluczowe, aby uznać, że firma zapłaciła za licencję do systemu. Zgodnie bowiem z definicją licencji z prawa autorskiego, należy za nią uznać umowę o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowę o korzystanie z utworu, która obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.
Skoro umowa podpisana przez spółkę nie przenosiła żadnych praw autorskich do oprogramowania, to zdaniem dyrektora do wynagrodzenia za system powinny być stosowane zasady ogólne, czyli art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Zgodnie z nim, jeżeli koszty dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty podatkowe proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Spółka złożyła skargę na interpretację organu. WSA w Gorzowie Wielkopolskim zgodził się ze skarżącą, że licencją w rozumieniu prawa autorskiego (art. 41 ust. 2) była umowa o korzystanie z oprogramowania. Stanowi ona prawo majątkowe, czyli wartość niematerialną i prawną, i podlegała amortyzacji na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o CIT. Sąd nie zgodził się z organem, że z przepisu tego wynika, iż przeniesienie praw majątkowych stanowi warunek do uznania umowy o korzystanie z oprogramowania (licencji) za wartość niematerialną i prawną. Przyznał, że firma może więc uznać za wydatki na nabycie składnika majątku trwałego, stanowiącego wartość początkową wartości niematerialnej i prawnej, wynagrodzenie za nabycie i wdrożenie systemu informatycznego.
Wyrok jest nieprawomocny.
Z umowy wynikało też, że oprogramowanie systemu jest objęte prawami autorskimi, a spółka korzysta z niego zgodnie z udzieloną licencją
OPINIA
Okres amortyzacji mógł być krótszy niż koszty rozliczane w czasie
Spór rozstrzygnięty przez WSA dotyczył de facto charakteru zawartej umowy.
Jeśli uznać, że była to umowa licencyjna na używanie programu komputerowego, to należałoby ustalić okres amortyzowania takiej nabytej wartości niematerialnej i prawnej (WNiP). Ustawodawca określa tylko minimalny okres – wynosi on 24 miesiące, czyli dwa lata.
Jeśli jednak uznać, że umowa nie miała charakteru umowy licencyjnej i nie doszło do nabycia WNiP, to należy zastosować art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli koszty pośrednie dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią one koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jeśli nawet ustalono jednorazową zapłatę całej należności, ale umowę zawarto np. na pięć lat, to należność powinna być zaliczana w koszty w równych częściach przez pięć lat.
Nie znając treści umowy, trudno rozstrzygnąć, która ze stron sporu miała rację. Natomiast zgodnie ze stanowiskiem sądu spółka będzie mogła amortyzować wartość niematerialną i prawną.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 18 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Go 413/16. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia