Jak rozumieć przepis, zgodnie z którym do kosztów podatkowych nie zalicza się strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności?
Pojęcia straty i likwidacji nie zostały zdefiniowane w ustawie o CIT (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 z późn. zm.), w związku z tym należy odwołać się do wykładni gramatycznej. Według Słownika języka polskiego PWN, strata to: ubytek, szkoda poniesiona. Z kolei likwidacja oznacza zniesienie, usunięcie, rozwiązanie czegoś. W orzecznictwie NSA za likwidację uznaje się także przekazanie środka trwałego innemu podmiotowi (darowizna, sprzedaż), zmianę metody prowadzenia działalności gospodarczej, likwidację środka trwałego w związku z jego zużyciem np. technicznym, wycofanie go z ewidencji środków trwałych.
Z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT wynika, że utrata przydatności gospodarczej z innych przyczyn niż zmiana rodzaju działalności skutkuje uznaniem straty związanej z likwidacją środka trwałego za koszt uzyskania przychodu. Można tu powołać się na wyrok WSA we Wrocławiu z 13 lipca 2010 r. (sygn. akt I SA/Wr 546/10), potwierdzony w rozstrzygnięciu NSA z 21 czerwca 2012 r. (sygn. akt II FSK 2357/10).
Problem dotyczył najmowanej hali produkcyjnej, w której zrealizowano inwestycje w obcym środku trwałym, a następnie – z uwagi na trudną sytuację ekonomiczną na rynku i konieczność restrukturyzacji działalności poprzez obniżenie kosztów działalności – zrezygnowano z najmu, bez uzyskania zwrotu poniesionych nakładów.
Z orzeczeń wynika, że w takim przypadku przyczyna straty, powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego, jest inna niż wskazana w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT. Ustawodawca nie wyłącza z katalogu kosztów strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli zostały one zlikwidowane z innej przyczyny niż wymieniona w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.