Czy położenie źródła przychodu ma znaczenie przy określeniu kraju, który ma prawo do opodatkowania pracy wykonywanej za granicą?
Akcesja Polski do Unii Europejskiej w 2004 r. spowodowała znaczący wzrost liczby osób pracujących poza krajem. Setki tysięcy, a według niektórych źródeł nawet miliony osób wyjechały z kraju, aby podjąć zatrudnienie w Wielkiej Brytanii oraz krajach skandynawskich. Takiej pracy towarzyszą oczywiście również określone skutki podatkowe, wpływające na obowiązek opodatkowania w kraju wykonywania pracy lub również w Polsce.
Nadal jednak kwestie opodatkowania w sytuacji pracy w kraju innym niż kraj rezydencji podatkowej sprawiają osobom rozliczającym PIT kłopoty. Trzeba pamiętać, że poza przepisami ustawy o PIT do rozstrzygnięcia takich problemów konieczna jest analiza odpowiednich umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.
W szczególności nadal wiele wątpliwości wzbudza pojęcie położenia źródła przychodu, to jest rozstrzygnięcia, co jest kluczowe przy określeniu kraju, który ma prawo do jego opodatkowania. Ustawa o PIT daje odpowiedź na to pytanie w art. 3 ust. 2b, wskazując m.in., że opodatkowaniu podlega praca wykonywana na terytorium Polski, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia. To ostatnie zdanie jasno potwierdza ugruntowaną międzynarodową regułę, która zdecydowanie odróżnia miejsce wypłaty wynagrodzenia od miejsca uzyskania przychodu.
Taką kwestię analizował w jednym z najnowszych orzeczeń jeden ze składów WSA. W uzasadnieniu wyroku z 12 kwietnia 2012 r. (sygn. akt I SA/Łd 55/12) stwierdził, że o przyznaniu prawa do opodatkowania nie decyduje co do zasady miejsce siedziby pracodawcy ani miejsce, w którym wyniki pracy są wykorzystywane, ani też miejsce wypłaty wynagrodzenia czy siedziba podmiotu wypłacającego wynagrodzenie. Kluczowy pozostaje fakt wykonywania pracy w danym kraju. W zależności od długości okresu pracy to zaś może oznaczać opodatkowania polskiego rezydenta podatkowego za granicą lub wyłącznie w Polsce.