Jednym z podstawowych warunków dla dokonywania amortyzacji podatkowej wartości niematerialnych i prawnych jest założenie, że przewidywany okres ich używania będzie dłuższy niż rok. Dlaczego ten okres jest tak ważny?
Amortyzacji podlegają wyłącznie wartości niematerialne i prawne nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością. Określenie przewidywanego okresu używania ma zasadnicze znaczenie dla możliwości uznania wydatków na nabycie wartości niematerialnych i prawnych za koszt uzyskania przychodu. Otóż jeżeli przewidywany okres używania wartości niematerialnych i prawnych jest krótszy niż rok, wydatki na nabycie mogą zostać uznane bezpośrednio za koszt uzyskania przychodu z momentem ich poniesienia. Oczywiście musi być spełniona przesłanka związku poniesionego kosztu na ich nabycie z uzyskiwanymi przez podatnika przychodami.
O przewidywanym okresie używania decyduje samodzielnie podatnik na podstawie okoliczności występujących w danym przypadku. Przykładowo jeżeli podatnik nabył licencję lub know-how niezbędne dla prowadzenia firmy i uzyskiwania bieżących przychodów, choć podatnik przewiduje, że okres wykorzystania tej licencji lub know-how będzie krótszy niż rok, np. z powodu planowanej sprzedaży przedsiębiorstwa, ma on prawo do jednorazowego zaliczenia kosztów na nabycie przedmiotowej licencji lub know-how do kosztów.
Podatnik nie ma prawa do rozpoczęcia amortyzacji podatkowej wartości niematerialnej i prawnej, jeżeli przewidywany przez niego okres jej używania jest krótszy niż rok. Chociaż organy podatkowe są uprawnione do badania, czy podatnik postępuje zgodnie z przepisami ustawy o CIT, to nie mają prawa do kwestionowania obiektywnych przesłanek, jakimi kierował się podatnik w przeszłości w swojej decyzji, że dana wartość niematerialna i prawna nie będzie używana dłużej niż rok.