Nowe przepisy dotyczące opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług na cele osobiste wyłączają prawo do odliczenia VAT przy ich wykonywaniu jako warunek opodatkowania. Co to będzie oznaczać w praktyce?
Zmiana ta spowoduje, że w niektórych przypadkach dojdzie do podwójnego opodatkowania. Tak stanie się np. w odniesieniu do świadczonych na cele osobiste pracowników czy podatnika usług gastronomicznych czy noclegowych. Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT nabycie takich usług nie uprawnia do odliczenia VAT.
Jednak nie zawsze konsumpcja dokonywana przez pracowników będzie opodatkowana. Jeśli stanowi ona jedynie efekt uboczny działania przedsiębiorstwa, nie podlega ona opodatkowaniu. Innymi słowy, jeśli podatnik, zapewniając posiłek pracownikom, czyni to ze szczególnych względów biznesowych, działanie takie nie będzie się wiązało z koniecznością opodatkowania VAT. Sytuacja taka będzie miała miejsce, gdy ze względu na obiektywne uwarunkowania pracownicy nie mają możliwości zapewnienia sobie posiłku i posiłek taki zapewnia pracodawca (np. całodniowe spotkanie).
W normalnych okolicznościach zapewnianie pracownikom posiłków będzie uznawane za nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste pracowników, mimo że zawsze istnieje pewne uzasadnienie biznesowe dla takiego działania przedsiębiorcy (np. lepsza efektywność pracowników).
W wielu przypadkach wyjazdów integracyjnych, mimo istnienia pewnej konsumpcji prywatnej po stronie pracowników, zasadniczym celem nie jest przysporzenie na rzecz pracowników, lecz względy biznesowe przedsiębiorstwa (informacje o planach, strategia, dyskusje itp.). W takim przypadku należałoby uznać, że brak jest podstaw do opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług. Jeśli jednak wyjazd taki miałoby charakter zasadniczo benefitu dla pracowników, to takie świadczenie na rzecz pracowników powinno podlegać opodatkowaniu. Ważną wskazówką dotyczącą tej kwestii stanowi orzecznictwo TS UE, w szczególności wyrok w sprawie w sprawie Danfoss i AstraZeneca(C-371/07). Kwestii tej dotyczy również wyrok w sprawie Fillibeck (C-258/95).