Z najnowszego orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że środek trwały przekazany kontrahentowi np. w celach produkcyjnych nie podlega amortyzacji u właściciela. Czy można się zgodzić z takim rozstrzygnięciem?
Do niedawna organy podatkowe oraz sądy administracyjne uznawały, że takie przekazanie towarów stanowi ich wykorzystanie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, a zatem właściciel urządzenia ma prawo do jego amortyzacji.
Odmienne stanowisko zaprezentował jednak NSA w wyroku z 25 lutego 2010 r. (sygn. akt II FSK 1628/08). Uznał, że art.16a ust. 1 ustawy o CIT wprowadza jedynie dwie sytuacje, w których podatnicy uprawnieni są do dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Pierwsza z tych sytuacji wiąże się z wykorzystaniem wymienionych w tym przepisie składników na potrzeby podatnika związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a druga z oddaniem tych składników osobom trzecim do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.
W opinii sądu wykorzystywanie na potrzeby działalności gospodarczej oznacza bezpośrednie fizyczne używanie danego środka trwałego, co w przypadku udostępnienia go osobie trzeciej jest niemożliwe. Z kolei druga grupa środków trwałych podlegających amortyzacji obejmuje urządzenia oddane przez podatnika do używania innym podmiotom, lecz tylko na podstawie umów najmu, dzierżawy lub leasingu. W konsekwencji nieodpłatne udostępnienie urządzeń, np. na podstawie umowy o współpracy, nie uprawnia do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.
Trudno zgodzić się z powyższym stanowiskiem NSA. Analizowana sytuacja oznacza wykorzystywanie środków trwałych na potrzeby działalności gospodarczej, ponieważ wiąże się z uzyskiwanymi z tej działalności przychodami. Fakt, że podatnik fizycznie i bezpośrednio nie używa danego urządzenia, nie powinien tutaj mieć znaczenia. Nie wyklucza on bowiem uznania, iż czynność ta dokonana została na potrzeby prowadzonej działalności. Wykładania dokonana przez NSA jest zawężająca i oderwana od realiów rynkowych.