Minister uznał, że od stypendium wypłaconego wybitnemu młodemu naukowcowi, które zostało przyznane na podstawie umowy podpisanej pomiędzy politechniką a ministrem nauki i szkolnictwa wyższego, należy uregulować podatek.
Uznał, że jest ono przyznane na podstawie ustawy o zasadach finansowania nauki, a nie na podstawie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym. Do tej drugiej odnosi się bowiem zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 39 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.). Ponadto samych stypendiów naukowych dla wybitnych młodych naukowców nie można utożsamiać ze stypendiami naukowymi i za wyniki w nauce, których zasady przyznawania zostały zatwierdzone przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego po zasięgnięciu opinii Rady Szkolnictwa Wyższego.
Naczelny Sąd Administracyjny nie zgodził się z taką wykładnią i oddalił skargę kasacyjną ministra finansów.
Stypendium naukowe dla wybitnych naukowców przyznawane na podstawie rozporządzenia wykonawczego w związku z ustawą o zasadach finansowania nauki jest zwolnione z PIT, ponieważ mieści się w zakresie przedmiotowym innych stypendiów naukowych i za wyniki w nauce.
Sędzia Tomasz Zborzyński podkreślił, że nawet jeśli przepis art. 21 ust. 1 pkt 39 ustawy o PIT określa, że warunkiem zwolnienia jest zatwierdzenie zasad przyznawania przez ministra, to w tej sprawie stypendium dla młodych naukowców zostało określone przez samego ministra. Ustalenie zasad przyznawania na podstawie rozporządzenia jest czymś więcej niż tylko czynnością zatwierdzenia przez ministra, o której mówi przepis podatkowy.
Sprawa, jaką rozpoznał NSA, dotyczyła ustawy o zasadach finansowania nauki z 8 października 2004 r. i rozporządzenia ministra nauki i szkolnictwa wyższego z 21 września 2007 r. w sprawie kryteriów, trybu przyznawania oraz rozliczania środków finansowych na naukę na stypendia naukowe dla wybitnych młodych naukowców. Przepisy te zostały uchylone i zastąpione nowymi – ustawą o zasadach finansowania nauki z 30 kwietnia 2010 r. (Dz.U. nr 96, poz. 615). Rozstrzygnięcie sądu pozostaje jednak aktualne również na gruncie obecnych przepisów.
Wyrok jest prawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 29 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 2617/10.