Jeśli nierezydent nie spełnia wymogów określonych w ustawie o urzędach i izbach skarbowych, to do spółki w której jest komandytariuszem, nie stosuje się przepisów o wyznaczeniu właściwego urzędu skarbowego – orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.
Skarżącą była spółka komandytowa, a jednym z komandytariuszy był nierezydent w rozumieniu przepisów prawa dewizowego. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo dewizowe (Dz.U. z 2002 r. nr 141, poz. 1178 z późn. zm.) nierezydentami są m.in.: osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą oraz osoby prawne mające siedzibę za granicą, a także inne podmioty mające siedzibę za granicą, posiadające zdolność zaciągania zobowiązań i nabywania praw we własnym imieniu.
Spółka chciała wiedzieć, czy w przypadku gdy jednym z komandytariuszy jest nierezydent stosuje się do niej przepis ustalający właściwość urzędu skarbowego. Jak wynika z art. 5 ust. 9a ust. 7 lit. c) ustawy o urzędach i izbach skarbowych (t.j. Dz.U. z 2004 r. nr 121, poz. 1267 z późn. zm.) wyznaczenie urzędu skarbowego może dotyczyć osób prawnych, które są zarządzane bezpośrednio lub pośrednio przez nierezydenta w rozumieniu przepisów prawa dewizowego lub nierezydent dysponuje co najmniej 5 proc. głosów na zgromadzeniu wspólników albo na walnym zgromadzeniu.
Organ podatkowy twierdził, że przepis ma zastosowanie do skarżącej, ponieważ w spółce komandytowej było 6 wspólników. A zatem – argumentował organ – na wspólników, w tym na nierezydenta, przypadało więcej niż 5 proc. głosów. Sąd się z tym nie zgodził. Wyjaśnił, że druga część powyższego przepisu ma zastosowanie jedynie do spółek kapitałowych, a nie osobowych (np. komandytowa). W efekcie art. 5 ust. 9a ust. 7 lit. c) ustawy o urzędach i izbach skarbowych nie ma zastosowania do spółki komandytowej. W sprawie nie było wątpliwości, nierezydent nie zarządzał bezpośrednio lub pośrednio spółką. Spółka nie podlega więc pod urząd skarbowy określony w załączniku nr 2 do rozporządzenia ministra finansów w sprawie terytorialnego zasięgu działania oraz siedzib naczelników urzędów skarbowych i dyrektorów izb skarbowych (Dz.U. z 2003 r. nr 209, poz. 2027 z późn. zm.). Wyrok jest nieprawomocny.
Wyrok WSA w Warszawie z 30 grudnia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 874/11.