Umorzenie zaległego podatku płatnikowi może nastąpić z inicjatywy naczelnika urzędu skarbowego. Płatnik nie może złożyć wniosku o taką ulgę.
Przepisy podatkowe przewidują możliwość skorzystania przez płatnika z ulgi w spłacie zobowiązania w postaci umorzenia zaległości podatkowej.
– Jednak płatnik nie może sam wystąpić z wnioskiem o umorzenie zaległości podatkowej – zastrzega Dorota Dąbrowska, doradca podatkowy w kancelarii KNDP.
Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 z późn. zm.) przewiduje taką możliwość tylko wobec podatników. W orzeczeniu z 20 kwietnia 2001 r. (sygn. akt I SA/Ka 1581/00) NSA potwierdził, że płatnik nie może się ubiegać o umorzenie należności z tytułu nieodprowadzonego podatku na zasadzie takiej, jak dokonuje tego podatnik. Postępowanie wszczęte na wniosek płatnika w tej sytuacji jest umarzane jako bezprzedmiotowe.
Umorzenie zaległości podatkowej płatnika, zgodnie z art. 67d Ordynacji podatkowej, może wystąpić wyłącznie w dwóch sytuacjach. Dorota Dąbrowska jako pierwszą wymienia przypadek, gdy kwota zaległości podatkowej nie została zaspokojona w zakończonym postępowaniu likwidacyjnym lub upadłościowym płatnika będącego osobą prawną.
Druga sytuacja dotyczy śmierci płatnika, który nie pozostawił żadnego majątku albo pozostawił przedmioty codziennego użytku domowego, których łączna wartość nie przekracza 5 tys. zł, a jednocześnie brak jest spadkobierców innych niż Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego oraz nie ma możliwości orzeczenia odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej.
Dorota Dąbrowska podkreśla, że w obu przypadkach przesłanką do umorzenia zaległości podatkowej płatnika jest zakończenie jego bytu (likwidacja w przypadku osoby prawnej oraz śmierć w przypadku osoby fizycznej).
Ważne! Decyzję w sprawie umorzenia zaległości podatkowej płatnika pozostawia się w aktach sprawy bez doręczenia jej płatnikowi