Skarżące sanatorium wystąpiło o wydanie interpretacji indywidualnej. Chciało wiedzieć, czy w sytuacji, gdy czas pobytu w miejscowości uzdrowiskowej nie przekracza 24 godzin, powstaje obowiązek poboru opłaty uzdrowiskowej. Wyjaśnił, że chodzi o sytuację, gdy osoba zamelduje się w sanatorium w poniedziałek o godz. 11.00, a wyjedzie w środę o godz. 10.00.
Spór sprowadzał się do wykładni art. 17 ust. 1a ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że opłata uzdrowiskowa jest pobierana od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach zdrowotnych, turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status uzdrowiska na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych, za każdy dzień pobytu w takich miejscowościach.
Sąd zgodził się z organem podatkowym, że pojęcie „dzień” należy interpretować jako dzień kalendarzowy, czyli dzień liczony od północy do północy. A zatem rozpoczyna się on o godz. 0.00 i kończy o godz. 24.00. Zdaniem sądu, o takim rozumieniu pojęcia przesądza wykładnia literalna, systemowa zewnętrzna i celowościowa. Znaczenie tego pojęcia w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych jest jednak inne niż w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem w tej pierwszej ustawie, która określa zasady poboru opłaty uzdrowiskowej, nie chodzi o kolejne następujące po sobie 24 godziny. WSA dodał, że pojęcia doby i dnia kalendarzowego nie są tożsame. Zdaniem sądu nie można też przyjąć, że dzień oznacza dobę liczoną od dnia przybycia do uzdrowiska i kolejnych dób liczonych w następstwie godziny przyjazdu do uzdrowiska, a więc np. gdy przyjazd następuje o godz. 11.00, a wyjazd następnego dnia o godz. 11.00.
Z kolei w przypadku ustalenia dnia jako kolejnych 24 godzin (a więc innego niż kalendarzowy) doszłoby do konfliktu na gruncie stosunku publiczno-prawnego (opłaty uzdrowiskowej) z przepisami Ordynacji podatkowej, podczas ustalania terminu płatności oraz określania dni zwłoki, które zawsze są dniami kalendarzowymi.
WSA orzekł więc, że opłata uzdrowiskowa powinna być pobierana za każdy pełny dzień pobytu w uzdrowisku, przy czym pod pojęciem dnia pobytu należy rozumieć dzień kalendarzowy.
Wyrok WSA w Bydgoszczy z 27 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Bd 76/11, nieprawomocny.
Opłaty uzdrowiskowej nie pobiera się za niepełny dzień pobytu
Jarosław Ziółkowski | starszy konsultant w ITA Doradztwo Podatkowe
Opłata uzdrowiskowa może być pobierana za pełny dzień pobytu w danej miejscowości, przy czym za dzień pobytu należy uznać wyłącznie dzień kalendarzowy, rozpoczynający się o godz. 00.00 i kończący się o godz. 24.00. Do wymiaru opłaty nie wlicza się zatem niepełnych dni kalendarzowych pobytu, czyli takich, które nie trwają 24 godzin.
Jeśli pobyt rozpoczyna się w danym tygodniu w poniedziałek o godz. 11 i kończy się w czwartek o godz. 11, to opłata pobierana jest wyłącznie za wtorek i środę. Inne rozumienie pojęcia „pełny dzień pobytu” (np. 24 godziny liczone od godziny rozpoczęcia pobytu) powodowałoby techniczne trudności z obliczaniem opłaty oraz odsetek za ewentualną zaległość w jej zapłacie.
Przepisy Ordynacji podatkowej przewidują bowiem, że termin płatności podatku oraz identyfikowania okresu zwłoki określa się zawsze w dniach kalendarzowych.