Nie ma szans na to, by radcowie prawni i adwokaci mogli odliczać od przychodu wydatki na aplikację. Wskazuje na to kolejny wyrok, tym razem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Chodziło o radcę prawnego, który zaraz po zdobyciu uprawnień zawodowych otworzył własną kancelarię. Uważał, że opłaty związane z aplikacją może zaliczyć do kosztów podatkowych, bo były one przeznaczone na podniesienie kwalifikacji niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej, a w przyszłości mogą niezaprzeczalnie przyczynić się do zwiększenia jego przychodów. Podkreślał, że zdobycie tytułu radcy prawnego było warunkiem podjęcia przez niego działalności gospodarczej. Bez tego nie mógłby w ogóle założyć kancelarii.
Nie zgodził się z nim dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (nr IPPB1/415-88/14-4/IF). Stwierdził, że bez wątpienia uiszczenie opłat za aplikację oraz za przystąpienie do egzaminu końcowego jest warunkiem koniecznym do uzyskania tytułu radcy prawnego i wykonywania tego zawodu. Wydatki te nie pozostają jednak w ścisłym związku przyczynowym z przychodami radcy prawnego. Rozpoczynając aplikację, nie mógł on mieć pewności, że ją ukończy, a tym bardziej nie był pewny, czy rozpocznie działalność gospodarczą jako radca prawny.
Radca zaskarżył tę interpretację do WSA w Warszawie, ale sąd oddalił jego skargę. Powołując się na wyrok NSA z 17 października 2014 r. (sygn. akt II FSK 2304/12), stwierdził, że związki pomiędzy wydatkami na aplikację a przychodem osiągniętym w wyniku wykonywania zawodu radcy prawnego jest zbyt odległy i warunkowy. Mają one charakter osobisty i służą zdobyciu kwalifikacji zawodowych, a co za tym idzie nie można uznać ich za koszt uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, bo nie spełniają przesłanek z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.
WSA dodał, że nie neguje świadomego podjęcia przez podatnika aplikacji w celu założenia kancelarii. Było to jednak zdarzenie na tyle przyszłe i niepewne, że nie pozwala ono na zaliczenie wydatków do kosztów podatkowych.
Wyrok jest nieprawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Warszawie z 13 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 2563/14.