Budynek oznaczony w ewidencji gruntów i budynków jako „inny niemieszkalny” jest opodatkowany według stawki właściwej dla budynków pozostałych – orzekł NSA. Niekoniecznie musi to być stawka dla budynków letniskowych – dodał.
Sprawa dotyczyła właścicieli budynku, którzy w nim mieszkali. W ewidencji gruntów i budynków obiekt ten oznaczony został jako „inny niemieszkalny”.
Wójt gminy wymierzył im podatek według stawki właściwej dla budynków letniskowych. Podatnicy uważali, że powinni płacić daninę jak dla budynków mieszkalnych. Zwracali uwagę na to, że obiekt spełnia całoroczne funkcje mieszkalne, są w nim zameldowani na stałe i że ważniejsze są ustalenia faktyczne niż zapisy ewidencji.
Nie zgodziło się z nimi samorządowe kolegium odwoławcze, a następnie także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku. Sąd stwierdził, że organy podatkowe są związane danymi wynikającymi z ewidencji gruntów i budynków, na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 193, poz. 1287 ze zm.). Nie mogą przeprowadzać ustaleń faktycznych co do rzeczywistego wykorzystania nieruchomości.
W skardze kasacyjnej do NSA podatnicy twierdzili, że art. 21 ust. 1 prawa geodezyjnego i kartograficznego służy wyłącznie do określenia powierzchni użytkowej budynku. Powołali się także na uchwały z 22 kwietnia 2002 r. (sygn. akt FPK 17/01) oraz z 1 lipca 2002 r. (sygn. akt FPK 2/02), w których Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że o zaliczeniu budynku letniskowego do kategorii budynków mieszkalnych decyduje kryterium zaspokojenia podstawowych potrzeb mieszkaniowych właściciela i osób mu bliskich.
Rozpatrując skargę kasacyjną, NSA nie zgodził się z podatnikami. Potwierdził, że dla wymiaru podatku od nieruchomości decydujące są zapisy ewidencji. Organ podatkowy nie może więc samodzielnie ustalać funkcji nieruchomości. NSA przypomniał, że potwierdziła to uchwała z 27 kwietnia 2009 r. (sygn. akt II FPS 1/09). Co prawda w innej uchwale – z 18 listopada 2013 r. (sygn. akt II FPS 2/13), NSA wyjaśnił, że związanie danymi ewidencyjnymi może zostać w wyjątkowych przypadkach podważone w postępowaniu podatkowym, ale w tej sprawie nie mamy do czynienia z takim wyjątkiem. Budynek został sklasyfikowany w ewidencji jako „inny niemieszkalny” i tak należy go traktować dla celów podatkowych – orzekł NSA.
Sąd nie zgodził się jednak z organami i WSA, że należało zastosować stawkę dla budynków letniskowych. Zdaniem NSA zapis ewidencji uzasadnia zastosowanie stawki dla budynków pozostałych. W tej sprawie była ona niższa od stawki dla budynków letniskowych.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA z 20 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Bd 611/14. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia