Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w interpretacji z 24 września 2007 r. (nr PO2/423-151/07/77154) stwierdził, że wyposażenie przedstawicieli medycznych w ubrania z logo firmy lub logo produktu leczniczego są jedną z form reprezentacji i tym samym wydatki z tym związane nie stanowią kosztów podatkowych w CIT od 2007 roku. Czy taka interpretacja jest właściwa?

Naczelnik nie podzielił stanowiska spółki, że zadaniem takiego ubioru jest reklama firmy lub konkretnych produktów wobec osób, które odwiedzają przedstawiciele, a także wobec zewnętrznego kręgu odbiorców, którzy mogą zaobserwować znak spółki na ubiorze przedstawiciela.
Naczelnik w ramach uzasadnienia interpretacji wskazał na brak definicji w ustawie o CIT pojęć reklama i reprezentacja i w celu ich zdefiniowania posłużył się wykładnią językową zawartą w słowniku języka polskiego. Na marginesie naczelnik jedynie zauważa, że reklama produktów leczniczych jest zdefiniowana w art. 52 ust. 1 ustawy Prawo farmaceutyczne, zgodnie z którym reklamą jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie liczby przepisywanych recept, dostarczaniu, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych. W myśl tego przepisu, reklama w szczególności obejmuje reklamę produktu leczniczego kierowaną do osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi; odwiedzanie osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi przez przedstawicieli handlowych lub medycznych.
Naczelnik przyjął, że reprezentacja to występowanie w imieniu firmy, wiążące się z okazałością, w celu wywołania dobrego wrażenia, stworzenia właściwego wizerunku firmy, co może przełożyć się na nabywanie towarów lub usług firmy, podjęcie rozmów, współpracy. Dlatego też odzież, która utraciła charakter odzieży osobistej poprzez opatrzenie jej znakami charakterystycznymi dla firmy, jest odzieżą reprezentacyjną i w związku z tym wydatki na taki ubiór nie mogą stanowić kosztów spółki. Dodatkowo naczelnik wskazuje, że takie wydatki mogą stanowić koszty, gdy będą rzeczową formą wynagrodzenia pracowników wynikającą z umowy o pracę.
Niestety przy wydawaniu tej interpretacji naczelnik nie oparł swojego rozstrzygnięcia na analizie przepisów prawa farmaceutycznego w zakresie reklamy produktów leczniczych. Również w orzecznictwie sądów jest zauważalna zmiana w tym przedmiocie, np. wyrok WSA w Warszawie z 27 kwietnia 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 2644/06), w których sąd uznał wydatki na odzież z logo za przejaw reklamy.
ROBERT PASTERNAK
partner Deloitte
Not. EM
Robert Pasternak, partner Deloitte / DGP