Osoba posiadająca w Polsce centrum interesów życiowych oraz przebywająca na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terenie naszego kraju.

Od 1 stycznia 2007 r. zostaną doprecyzowane przepisy dotyczące obowiązku podatkowego na terenie Polski. Zgodnie z nowym art. 3 ustawy o PIT osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Jest to nieograniczony obowiązek podatkowy.

Dzięki nowej umowie z Anglią nie trzeba już będzie w Polsce dopłacać podatku

Miejsce zamieszkania w ustawie o PIT

Dość rewolucyjną zmianą jest wprowadzenie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji miejsca zamieszkania. Dziś definicji takiej w prawie podatkowym nie ma. Należy stosować przepis zawarty w kodeksie cywilnym. Nowe regulacje w ustawie o PIT zakładają, że za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się osobę fizyczną, która: • posiada na terytorium RP centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub • przebywa na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Jest to ważna i potrzebna zmiana. Do tej pory bowiem największe wątpliwości wśród osób pracujących za granicą budziły warunki, na jakich należy ustalić swoje miejsce zamieszkania. Z braku wyjaśnienia tego pojęcia w ustawie podatkowej należało kierować się określeniem przyjętym w kodeksie cywilnym. Tymczasem od ustalenia miejsca zamieszkania podatnika zależy to, czy ze swoich dochodów zagranicznych musi rozliczyć się z polskim urzędem skarbowym.

WAŻNE



Miejsce zamieszkania danej osoby to miejsce, w którym przebywa ona przez dłuższy czas i z którym jest związana, np. osobiście, rodzinnie czy zawodowo

Łączenie dochodów

Od 1 stycznia 2007 r. zmienia się także art. 27 ust. 9 i ust. 9a ustawy o PIT dotyczący rozliczania dochodów zagranicznych. Zgodnie z tymi regulacjami, jeżeli podatnik o nieograniczonym obowiązku podatkowym w Polsce osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza Polską lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza RP, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody wyłączenia z progresją lub z państwem, w którym dochody są osiągane i Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych w Polsce. Te same zasady stosuje się w przypadku podatnika o nieograniczonym obowiązku podatkowym, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium RP lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza Polską, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, a Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Nowa umowa z Anglią

Skoro jesteśmy przy umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, podpisanych przez Polskę, warto wspomnieć, że od 1 stycznia 2007 r. zacznie obowiązywać nowa umowa z Wielką Brytanią i Irlandią Północną, podpisana 20 lipca 2006 r. Zastąpi ona umowę z 16 grudnia 1976 r. Podpisanie umowy było spełnieniem oczekiwań kilkuset tysięcy Polaków pracujących w Anglii. Obecnie dochód uzyskany na Wyspach jest opodatkowany w Polsce, jednak podatek zapłacony za granicą jest odliczany od podatku należnego w kraju, przy czym odliczenie to nie może przekroczyć kwoty podatku polskiego przypadającej na dochód uzyskany za granicą. Nowa umowa wprowadza zamiast metody proporcjonalnego odliczenia, metodę wyłączenia z progresją (o metodach unikania podwójnego opodatkowania pisaliśmy przed tygodniem), która polega na tym, że uzyskany za granicą dochód jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, przy czym do opodatkowania pozostałych dochodów osiągniętych w Polsce stosuje się stawkę podatku wyliczoną dla całości dochodu (polskiego i zagranicznego). Zmiana metody oznacza, że Polacy pracujący w Wielkiej Brytanii nie będą musieli w Polsce dopłacać podatku.

MIEJSCE ZAMIESZKANIA W DWÓCH KRAJACH

Jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu umawiających się państwach, wówczas stosuje się następujące zasady: • osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym umawiającym się państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu umawiających się państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym umawiającym się państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); • jeżeli nie można ustalić, w którym umawiającym się państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z umawiających się państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym umawiającym się państwie, w którym zwykle przebywa; • jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu umawiających się państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym umawiającym się państwie, którego jest obywatelem; • jeżeli miejsca zamieszkania nie można określić zgodnie z postanowieniami wymienionymi w punktach a), b) oraz c) właściwe władze umawiających się państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.