Limity cen transferowych należy ustalać w odniesieniu do sumy transakcji przeprowadzonych z danym podmiotem w roku podatkowym – orzekł NSA.
Skarżąca spółka wskazała, że udziałowiec, spółka z o.o., posiada w kapitale zakładowym powyżej 5 proc. udziałów. Są to więc podmioty powiązane. Spółka planuje podpisać umowę o współpracy, na mocy której udziałowiec będzie prowadził sekretariat, zajmie się obsługą biura, obsługą kadrową oraz będzie świadczył usługi doradztwa finansowego i marketingu.
Za każdą z tych usług skarżąca wypłaci mu wynagrodzenie, które będzie ustalone odrębnie. Ponadto będzie on również nabywał usługi na rzecz spółki od podmiotów trzecich, po czym koszty te będą refakturowane na spółkę. Skarżąca chciała wiedzieć, jak należy liczyć roczny limit 30 tys. euro, po przekroczeniu którego trzeba sporządzać dokumentację cen transferowych, oraz czy wlicza się do niego refakturowanie usług.
Z art. 9a ust. 2 i 3 ustawy o CIT (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 z późn. zm.) wynika, że obowiązek sporządzania szczegółowej dokumentacji podatkowej obejmuje transakcję lub transakcje (w przypadku świadczenia usług, sprzedaży lub udostępnienia wartości niematerialnych i prawnych) między podmiotami powiązanymi, o ile ich łączna kwota wynikająca z umowy w roku podatkowym przekracza równowartość 30 tys. euro.
Zdaniem spółki zgodnie z tym przepisem do każdej ze świadczonych przez udziałowca usług należy odrębnie odnosić limit 30 tys. euro, ponieważ przedmiotem umowy będą usługi objęte różną ceną. A więc jeśli kwota danego świadczenia nie przekroczy limitu, to spółka nie będzie musiała sporządzać dokumentacji cen transferowych. Nie będzie też musiała jej sporządzać w przypadku refakturowania, ponieważ to nie jest transakcja w rozumieniu przepisów dotyczących cen transferowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, że kwota 30 tys. euro powinna być odniesiona do sumy wszystkich transakcji przeprowadzonych z danym podmiotem w roku podatkowym, a nie do odrębnych świadczeń. NSA zgodził się z tym wyrokiem. Potwierdził, że odrębne ustalanie ceny za poszczególne usługi pozwalałoby obejść obowiązek dokumentacyjny. Wystarczyłoby odpowiednio ukształtować umowę i koszty usług.
Zdaniem NSA również w przypadku refakturowanych usług przekroczenie limitu (łącznie z innymi usługami świadczącymi przez podmiot powiązany) będzie oznaczało obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych. Wyrok jest prawomocny.
Dokumentacja podatkowa cen transferowych musi zawierać:
1) określenie funkcji, jakie spełniać będą podmioty uczestniczące w transakcji;
2) określenie wszystkich przewidywanych kosztów związanych z transakcją oraz formę i termin zapłaty;
3) metodę i sposób kalkulacji zysków oraz określenie ceny przedmiotu transakcji;
4) określenie strategii gospodarczej oraz innych działań w jej ramach – w przypadku gdy na wartość transakcji miała wpływ strategia przyjęta przez podmiot;
5) wskazanie innych czynników – w przypadku gdy w celu określenia wartości przedmiotu transakcji przez uczestniczące w niej podmioty uwzględnione zostały te inne czynniki;
6) określenie oczekiwanych przez podmiot obowiązany do sporządzenia dokumentacji korzyści związanych z uzyskaniem świadczeń – w przypadku umów dotyczących świadczeń (w tym usług) o charakterze niematerialnym.





ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 15 stycznia 2013 r., sygn.akt II FSK 1052/11.