Jeżeli wynajmujący pokoje nie pobiera opłaty miejscowej, lecz pokrywa ją sam, nie zaliczy do kosztów działalności takiego wydatku.
Nad morzem, jeziorami czy w górach wkrótce rozpocznie się na dobre letni sezon. To okres, w którym przedsiębiorcy zajmujący się wynajmem pokoi mogą najwięcej zarobić, gdyż właśnie wtedy przyjeżdża najwięcej gości. Przepisy jednak wymagają, żeby od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych w miejscowościach mających korzystne właściwości klimatyczne czy walory krajobrazowe pobierać opłatę miejscową (nazywaną potocznie klimatyczną). Wymóg ten wynika z ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 z późn. zm.). Mowa jest w niej również o opłacie uzdrowiskowej. Tę pobiera się od osób przebywających dłużej niż dobę w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status uzdrowiska.
Warto przy tym pamiętać, że jeżeli pobierana jest opłata uzdrowiskowa, to nie trzeba już wnosić opłaty miejscowej (ponadto ustawa zwalnia z opłat m.in. osoby przebywające w szpitalach i osoby niewidome). Wpływy z opłat zasilają kasy gmin.
Niektórzy przedsiębiorcy zajmujący się wynajmem pokoi nie chcą obciążać gości takimi opłatami, lecz chcą pokrywać je samodzielnie z przychodów uzyskanych z prowadzonej działalności. Powstaje jednak problem, czy takie specyficzne wydatki można zaliczyć do kosztów podatkowych. Otóż takimi kosztami – jak wynika z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.
Z kolei w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych wskazano wyraźnie, że opłatę miejscową czy uzdrowiskową powinni wnosić goście. Zwracają na to uwagę organy podatkowe (interpretacja indywidualna dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 12 grudnia 2011 r., nr IBPBI/1/415-986/11/RM). Obowiązkiem przedsiębiorcy wynajmującego pokoje jest pobranie opłaty i przekazania jej gminie. Nie może on natomiast zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wpłacanej za gości opłaty miejscowej albo uzdrowiskowej.
DGP przypomina
Wysokość stawek opłat określa rada gminy. Jednak ich górne granice określa minister finansów. W 2012 r. stawka opłaty miejscowej w miejscowościach posiadających korzystne właściwości klimatyczne czy walory krajobrazowe nie może przewyższać 2,08 zł dziennie, a w miejscowościach posiadających status obszaru ochrony uzdrowiskowej – 2,96 zł. Stawka opłaty uzdrowiskowej nie może być wyższa niż 4,09 zł dziennie