Dwóch podatników prowadzi działalność gospodarczą w ramach spółki jawnej opodatkowanej na zasadach ogólnych. Księgowość prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.
Z uwagi na to, że jeden ze wspólników jest jednocześnie zatrudniony w ramach umowy o pracę w innym zakładzie pracy, spółka opłaca składki na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy jedynie za drugiego ze wspólników. Czy składki są kosztem u obu wspólników, czy tylko u tego, za którego składki są opłacane?
Aby można było uznać wydatek za koszt uzyskania przychodu, to między nim a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że jego poniesienie ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. W przypadku prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością.
Ministerstwo Finansów zwraca uwagę, że to osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą – również w przypadku prowadzenia tej działalności w formie spółki osobowej – jako objęta obowiązkowymi ubezpieczeniami emerytalnym i rentowym, ma obowiązek zgłoszenia siebie do ubezpieczeń społecznych oraz opłacania za siebie składek na Fundusz Pracy. Składka na Fundusz Pracy oraz składki na ubezpieczenia społeczne są wydatkami o charakterze osobistym związanymi z konkretną osobą, w tym przypadku wspólnikiem spółki jawnej. Z tego względu składki te stanowią koszty uzyskania przychodu tylko dla tego wspólnika, którego składki dotyczą. W związku z tym powinien je uwzględnić przy obliczaniu zaliczki na podatek oraz w zeznaniu rocznym po stronie kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Drugi wspólnik nie uwzględnia tego wydatku w kosztach uzyskania przychodu przy ustalaniu swojego dochodu do opodatkowania.
Również w sytuacji, kiedy składki za jednego ze wspólników opłaca spółka jawna ze swojego rachunku bankowego, składki te nie mogą być kosztem u wszystkich wspólników proporcjonalnie do udziałów, bowiem dotyczą tylko jednego z nich.
Podstawa prawna
Art. 22, 23 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 3 kwietnia 2012 r., poz. 361).