Zostałem wezwany jako świadek w sprawie prowadzonej przez urząd skarbowy w Poznaniu. Czy powinienem się stawić we wskazanym terminie, jeżeli mieszkam w Lubinie? Nadmieniam, że wiąże się to dla mnie z jednodniowym urlopem w pracy.

KRZYSZTOF BIERNACKI
doktor z Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu
Zgodnie z art. 155 Ordynacji podatkowej organ podatkowy może wezwać stronę lub każdą inną osobę (w tym świadka) do złożenia wyjaśnień, zeznań lub do dokonania określonej czynności. Odmowa stawienia się może skutkować nałożeniem przez organ podatkowy kary porządkowej do kwoty 2,5 tys. zł (art. 262 Ordynacji). Jednakże osoba wezwana zobowiązana jest do osobistego stawienia się tylko na obszarze województwa, w którym zamieszkuje lub przebywa (art. 156 Ordynacji). W rozpatrywanym przypadku wezwania dokonał organ podatkowy województwa wielkopolskiego, podczas gdy podatnik mieszka w województwie dolnośląskim. Oznacza to, że podatnik nie jest zobowiązany stawić się na takie wezwanie.
O swojej nieobecności nie ma on wprawdzie obowiązku informować organu podatkowego, który działając na podstawie przepisów prawa, nie powinien kierować takiego wezwania do podatnika. Niemniej jednak wskazane jest poinformowanie go o niestawiennictwie. Mając na uwadze, że organ podatkowy powołuje świadka w drodze postanowienia, na które zarówno stronie, jak i jemu samemu przysługuje w terminie siedmiu dni od dnia jego otrzymania zażalenie, podatnik powinien zaskarżyć takie wezwanie, wskazując na treść art. 156 Ordynacji jako podstawę odmowy stawienia się. W takim przypadku organ podatkowy przeprowadzi dowód z przesłuchania świadka za pośrednictwem organu podatkowego właściwego ze względu na jego miejsce zamieszkania.
W uzupełnieniu wskazać należy, że jeżeli podatnik zdecyduje się na osobiste stawiennictwo w urzędzie w Poznaniu, jak sam trafnie stwierdził, będzie on zobowiązany do wykorzystania jednego dnia urlopu. Wprawdzie przepisy prawa pracy wprowadzają obowiązek zwolnienia pracownika przez pracodawcę w celu stawienia się m.in. przed organem administracji (par. 6 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy, Dz.U. nr 60, poz. 281), jednakże przepis ten nie będzie miał w tym przypadku zastosowania, gdyż mimo wezwania organu administracji, brak jest podstawy prawnej do realizacji tego obowiązku po stronie podatnika.
(MGM)