Renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy stanowi podstawę do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej, ale wyłącznie z tytułu tych wydatków, których odliczenie nie jest uwarunkowane zaliczeniem osoby niepełnosprawnej do I lub II grupy inwalidztwa.
Ministerstwo Finansów w odpowiedzi na interpelację poselską (nr 20310/11) wyjaśniło zasady korzystania z ulgi rehabilitacyjnej przez osoby, którym przyznana została renta z tytułu częściowej niezgodności do pracy.
Resort poinformował, że podatnik pobierający taką rentę jest osobą niepełnosprawną w rozumieniu ustawy o PIT (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 z późn. zm.) i ma prawo do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej na zasadach określonych w tej ustawie. Jednak posiadanie orzeczenia o częściowej niezdolności do pracy, traktowanego na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności, nie kwalifikuje takiej osoby niepełnosprawnej do żadnej grupy inwalidztwa, o której mowa w art. 26 ust. 7f ustawy o PIT. Oznacza to, że ten rodzaj orzeczenia może stanowić podstawę do korzystania z ulgi, ale wyłącznie z tytułu tych wydatków rehabilitacyjnych, których odliczenie nie jest uwarunkowane zaliczeniem osoby niepełnosprawnej do I lub II grupy inwalidztwa.
Wynika to z tego, że możliwość odliczenia niektórych wydatków rehabilitacyjnych została uzależniona od spełnienia warunku zaliczenia osoby niepełnosprawnej, której dotyczy wydatek, do I lub II grupy inwalidztwa. W art. 26 ust. 7f ustawy o PIT wskazano, że ilekroć w katalogu wydatków rehabilitacyjnych mowa jest o osobach zaliczonych do I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć osoby, w stosunku do których na podstawie odrębnych przepisów orzeczono: całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo znaczny stopień niepełnosprawności. Natomiast osoby zaliczone do II grupy inwalidztwa są to osoby, w stosunku do których na podstawie odrębnych przepisów orzeczono: całkowitą niezdolność do pracy albo umiarkowany stopień niepełnosprawności.