Czy wszystkie wydatki, które nie zostały wyszczególnione w ustawie o CIT, jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów będą mogły pomniejszyć przychód?
W działalności podatników zdarza się, że chociaż ponoszą wydatki, które spełniają warunki uznania je za koszty uzyskania przychodów z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz nie są wymienione w art. 16 ust. 1 tej ustawy jako wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, to jednak nie można ich uznać za koszty podatkowe.
Sytuacja taka ma miejsce jeżeli spełniona jest przesłanka z art. 7 ust. 3 pkt 1,2 i 3 ustawy o CIT, zgodnie z którym przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się kosztów uzyskania przychodów ze źródeł przychodów, jeżeli przychody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są wolne od podatku, oraz przychodów, o których mowa w art. 21 ustawy o CIT (przychodów podatników zagranicznych opodatkowanych ryczałtowo) i art. 22 ustawy o CIT (przychody z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych). W praktyce często podatnicy otrzymują nieopodatkowane dywidendy czy też przychody ze źródeł nieopodatkowanych, np. działalności rolniczej.
Jak ustalić wysokość takich kosztów? Często przyjmuje się, że oblicza się kwotę takich kosztów na bazie proporcji przychodów zwolnionych do ogólnej kwoty wszystkich przychodów. Pamiętać jednak należy, że zasada ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy konkretnych kosztów nie uda się przypisać do przychodów czy to wolnych od podatku, czy też opodatkowanych. Dopiero wtedy na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o CIT do tych kosztów, które pozostały po przypisaniu do konkretnych przychodów, należy zastosować powyższą zasadę. W konsekwencji, stosując odpowiedni model postępowania, z reguły koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów można znacząco obniżyć.
not. em