Gdy podatnik zdecyduje, że samochód będzie wyłącznie składnikiem majątku firmy, na dowód czego wpisze go do ewidencji środków trwałych, będzie mógł wówczas wliczyć w koszty prowadzonej działalności tylko niektóre wydatki.
PODATKI
Najdotkliwiej ograniczenie to dotyczy amortyzacji samochodu osobowego. Kosztem prowadzonej działalności nie może być więcej niż równowartość 20 tys. euro, czyli obecnie ok. 84 tys. zł.

Ograniczona amortyzacja

Jeśli samochód, którego używamy, jest droższy, wówczas możemy amortyzować go tylko częściowo. W przypadku samochodu wprowadzonego do ewidencji środków trwałych za koszty uzyskania przychodu uznajemy zarówno raty amortyzacji, jak i wszystkie koszty eksploatacji (zakup paliwa, naprawy, opłaty za parkowanie itd.). Te drugie wliczamy w pełnej wysokości, nawet gdy dotyczą eksploatacji pojazdu o wartości przekraczającej 20 tys. euro. Jedyny wyjątek to składka na ubezpieczenie: w tym przypadku limituje nas także kwota 20 tys. euro (oznacza to, że w koszty wliczamy tylko tę część wydatku na polisę, która stanowi odsetek wartości 20 tys. euro do faktycznej wartości samochodu).
W przypadku samochodu osobowego amortyzacja musi trwać przynajmniej pięć lat. Oznacza to, że zakup samochodu w koszty rozliczać będziemy przez 60 miesięcy, a na dodatek i tak zamortyzujemy go tylko do równowartości 20 tys. euro w dniu zakupu. By jednak poszerzyć możliwości, możemy kupić samochód, który był już używany przez pół roku. Gdy kupimy samochód używany, na mocy przepisów o amortyzacji zyskamy prawo do zastosowania tzw. przyspieszonej amortyzacji. W przypadku samochodu osobowego możemy zastosować tzw. współczynnik przyspieszający wynoszący 2. Konkretnie oznacza to, że amortyzacja potrwa wówczas nie 60 miesięcy, ale 30.
Jeszcze innym sposobem maksymalnego zaliczania w koszty luksusowego samochodu osobowego jest jego leasing. Nim jednak podejmiemy konkretną decyzję, w jaki sposób korzystać z samochodu osobowego w firmie, musimy sobie określić, jaką chcemy osiągnąć korzyść.

Prywatny samochód firmowym

Jeśli przedsiębiorca rozpoczynający prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej posiada już samochód osobowy i zechce go przeznaczyć wyłącznie na cele działalności, może postąpić tak, jakby dopiero go kupował, czyli także wpisać do ewidencji środków trwałych i amortyzować w koszty.
W powyższym przypadku pewnym problemem może być ustalenie wartości początkowej takiego środka trwałego. O ile w przypadku bieżącego zakupu samochodu wartością początkową będzie jego cena nabycia, o tyle w drugim z omawianych przypadków wartość początkową ustalić trzeba we własnym zakresie. W tym celu trzeba skorzystać z przepisu ustawy o PIT, według którego, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Ponadto trzeba pamiętać, że jeśli samochód ten podatnik w przeszłości kupił jako nowy, a nie używany, musi do amortyzacji zastosować podstawową, 20-proc. stawkę amortyzacji, nawet jeśli auto wprowadzane do ewidencji ma nie pół roku, a kilka lat.



Wliczanie w koszty strat

Podatnik w ogóle nie zaliczy do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody te nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym. A zatem przedsiębiorcy niewykupujący ubezpieczenia autocasco dla firmowych samochodów narażają się na wiele negatywnych konsekwencji. W przypadku kradzieży samochodu nie będą mogli zaliczyć jego wartości do kosztów. Gdy dojdzie do wypadku – nie zaliczą do kosztów wydatków związanych z naprawą oraz nie odliczą VAT wykazanego na fakturze z warsztatu. Kosztem podatkowym będą jedynie wydatki związane z transportem uszkodzonego pojazdu.
Dla podatników ważna jest możliwość zaliczenia wartości skradzionego samochodu do kosztów uzyskania przychodów. Mogą tego dokonać ci przedsiębiorcy, którzy wykupili polisę autocasco. Ustawy podatkowe zawierają dwa inne ograniczenia dotyczące zaliczania do kosztów wartości utraconych środków trwałych. Dotyczą one:
● strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych (obejmującej także odpisy nieuznawane za koszty uzyskania przychodów),
● strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.
UWAGA SKRADZIONY SAMOCHÓD
Przedsiębiorcy mogą wliczyć wartość skradzionego samochodu do kosztów uzyskania przychodów, jeśli wykupili polisę autocasco

Samochód wzięty w leasing

Niezależnie od tego, czy stanowi on od razu własność agenta (leasing finansowy) czy w okresie trwania umowy własność firmy leasingowej (leasing operacyjny – w tym odnawialny), rata leasingowa w pełnej wysokości stanowi koszt uzyskania przychodu nawet wtedy, gdy auto warte jest więcej niż 20 tys. euro. Poza tym koszty zawsze rozlicza się jak w przypadku samochodu stanowiącego własność firmy (według zasad wyżej określonych).
Raty leasingowe stanowią koszt uzyskania przychodu u korzystającego (łącznie z podatkiem VAT). Natomiast amortyzacja i składki ubezpieczeniowe stanowią koszt uzyskania przychodu do wartości pojazdu nieprzekraczającej 20 tys. euro.
Ponadto w odróżnieniu od pierwszej opłaty leasingowej oraz opłat miesięcznych (kwartalnych itd.), wartości końcowej nie należy jednoznacznie postrzegać jako jednorazowego kosztu uzyskania przychodów. Wykupienie środka trwałego należy bowiem traktować jako nabycie używanego przedmiotu, który należy amortyzować zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych (dla spółek z osobowością prawną) lub w rozporządzeniu ministra finansów w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.



Wydatki na parkowanie

Jeśli opłata za parkowanie związana jest z korzystaniem z samochodu dla celów prowadzonej działalności, uznajemy ją za koszt. Konsekwencją uznania samochodu osobowego za własność firmy jest to, że oprócz amortyzacji także wszelkie inne koszty związane z samochodem uznaje się za koszty prowadzonej działalności gospodarczej. Dlatego zapłacony np. 2 września rachunek za parkowanie przez miesiąc samochodu księguje się po stronie kosztów, a dokładnie zapłaconą kwotę w kolumnie 13 (pozostałe koszty).
Oczywiście dotyczy to nie tylko opłat miesięcznych, ale także jednorazowych, pod warunkiem że są one odpowiednio udokumentowane. Jeśli nie jest to faktura lub rachunek, ale paragon lub bilet z parkometru, trzeba go potraktować jako załącznik do dowodu wewnętrznego sporządzonego na okoliczność takiego wydatku. Dopiero taki dowód wewnętrzny stanowi podstawę do dokonania wpisu po stronie kosztów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów (kolumna 13).

Jak dokumentować wydatki

W małej firmie wykorzystuje się do celów służbowych zarówno samochody należące do jej majątku, jak i samochody prywatne. Związane z tym wydatki dokumentuje się oraz wlicza w koszty na odmiennych zasadach.
Bardziej klarowna sytuacja jest w przypadku księgowania wydatków na samochód stanowiących składnik majątku firmy, a więc wpisanego do ewidencji środków trwałych.
W tym przypadku jedynym warunkiem wliczenia w koszty wydatków na eksploatację takiego samochodu jest posiadanie właściwego dowodu księgowego. Oznacza to, że taki dokument musi spełniać kryteria określone w rozporządzeniu ministra finansów w sprawie prowadzenia księgi przychodów, a zwłaszcza w par. 12–13 tego aktu prawnego. Podstawowymi dowodami, na podstawie których ewidencjonuje się koszty na eksploatację samochodu firmowego, są więc faktury i rachunki. A z braku takich, dowody wewnętrzne. Na ich podstawie podatnik dokonuje wpisów wprost do księgi przychodów i rozchodów – w kwocie netto, jeśli jest czynnym podatnikiem VAT, lub brutto, gdy nie przysługuje mu prawo do pomniejszenia podatku należnego o naliczony.
Możliwe jest też księgowanie wydatków na podstawie paragonów i podobnych dowodów kasowych – ale jedynie w przypadku wydatków poniesionych za granicą na zakup paliwa i olejów. Taki paragon (kwit kasowy) musi być jednak zaopatrzony w datę i stempel (oznaczenie) jednostki wydającej, określać ilość, cenę jednostkową oraz wartość, za jaką dokonano zakupu. Na odwrocie paragonu podatnik musi uzupełnić jego treść, wpisując swoje nazwisko (nazwę zakładu), adres oraz rodzaj (nazwę) zakupionego towaru. Przyjmując za podstawę taki paragon, można też sporządzić dowód wewnętrzny, by zapisu w księdze dokonać na jego podstawie, paragon zaś lub kwit do dowodu dołączyć.



JAK TO ZROBIĆ...
PROBLEM:
Jako przedsiębiorca wykorzystuję do działalności samochód osobowy na podstawie tzw. kilometrówki. Czy mogę go wpisać do ewidencji środków trwałych, by wliczać w koszty wydatki w pełnej wysokości?
ROZWIĄZANIE:
Od strony formalnej nie ma przeszkód. Wystarczy, że wpisze pan ten samochód do ewidencji środków trwałych i rozpocznie jego amortyzację. Trzeba przy tym tylko pamiętać, że nie ma podstaw do skrócenia amortyzacji z tytułu zaliczenia do środków trwałych używanego samochodu, jeśli kupił go pan (wówczas prywatnie) jako samochód nowy, gdyż kryterium używalności spełnione być musi przed zakupem. Oznacza to, że choć jako wartość początkową przyjmie pan aktualną wartość samochodu, amortyzacja powinna być rozłożona na 60 rat miesięcznych. Poza amortyzacją będzie pan mógł wliczać w koszty wszelkie wydatki na samochód.

Dokumentowanie kosztów podróży

Zapisów w księdze przychodów i rozchodów dotyczących kosztów podróży służbowej (kol. 13), w tym również diet właściciela oraz osób z nim współpracujących, dokonuje się na podstawie rozliczenia tych kosztów sporządzonego na dowodzie wewnętrznym, zwanym rozliczeniem podróży służbowej.
Do rozliczenia należy dołączyć dowody (faktury) potwierdzające poszczególne wydatki. Jeżeli uzyskanie dowodu (faktury) nie było możliwe, pracownik musi złożyć pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania. Nie wymagają udokumentowania fakturami diety oraz wydatki objęte ryczałtem, a także koszty przejazdu własnym samochodem pracownika (więcej str. 12).

Samochód wniesiony do spółki

Wkład wspólnika do spółki cywilnej może polegać m.in. na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług. Jednak gdy ta rzecz lub prawo stanie się składnikiem majątku spółki, wspólnik nie może swobodnie rozporządzać udziałem we wspólnym majątku wspólników ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku. Może to czynić jedynie za zgodą i na zasadach ustalonych razem z pozostałymi wspólnikami.
Jeżeli wspólnik zobowiązał się wnieść do spółki własność rzeczy i zostały one przeznaczone do użytku spółki, korzysta się z nich na zasadach określonych dla najmu. W innych przypadkach do wykonania tego zobowiązania, jak również do odpowiedzialności z tytułu rękojmi oraz do niebezpieczeństwa utraty lub uszkodzenia rzeczy stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży.
Ponadto w czasie trwania spółki wspólnik nie może domagać się podziału wspólnego majątku wspólników, zaś wierzyciel wspólnika nie może żądać zaspokojenia swoich roszczeń zarówno z jego udziału we wspólnym majątku wspólników, jak i z udziału w poszczególnych składnikach tego majątku, bowiem za zobowiązania spółki wspólnicy odpowiedzialni są solidarnie.



Przychód za udostępniony garaż

Przychodami z działalności gospodarczej są m.in. otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wartość pieniężną takich świadczeń określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według następujących zasad. Gdy przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców. Gdy przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu. A jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku. We wszelkich innych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
JAK TO ZROBIĆ...
PROBLEM
Czy wpisując do ewidencji środków trwałych nabyty wcześniej samochód, powinienem jako datę nabycia wpisać datę zakupu?
ROZWIĄZANIE:
Podatnik prowadzący ewidencję środków trwałych jest zobowiązany podać w niej datę nabycia środka trwałego lub wartości niematerialnych albo prawnych. Niekoniecznie musi to być data równoznaczna z wpisem do ewidencji, czy tym bardziej z datą przyjęcia do używania. Datą nabycia jest zazwyczaj data figurująca na fakturze, rachunku albo umowie cywilnej, przenoszącej prawo do środka trwałego na podatnika, który zamierza prowadzić amortyzację. Szczególnie istotne znaczenie ma data nabycia, w przypadku gdy podatnik decyduje się na zakwalifikowanie do składników majątku firmy rzeczy nabyte dużo wcześniej, zwłaszcza gdy samo nabycie nie było jeszcze bezpośrednio związane z działalnością. Dzięki temu bowiem można ustalić, czy podatnik dokonał w sposób właściwy określenia wartości początkowej środka trwałego.
PRZYKŁAD: DOCHÓD ZE SPRZEDAŻY FIRMOWEGO AUTA
Podatnik prowadzący działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych kupił w czerwcu 2007 r. samochód osobowy o wartości początkowej 60 tys. zł. Ustalił roczną stawkę amortyzacji w wysokości 20 proc. i zdecydował się na amortyzowanie tego samochodu w cyklu miesięcznym. W kwietniu 2010 r. samochód zostanie sprzedany. Podatnik uzyska przychód ze sprzedaży w wysokości 28 500 zł. Koszt uzyskania przychodu (zaktualizowana wartość środka trwałego) to 27 000 zł. (60 000 zł minus 33 tys. zł, czyli 33 razy 1 tys. zł). Dochód do opodatkowania wyniesie więc 1500 zł (przychód 28 500 zł minus koszt 27 000 zł).



Sprzedaż samochodu firmowego

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą ustalają przychód lub dochód ze sprzedaży składnika majątku, a następnie opodatkowują go na takich samych zasadach jak przychody lub dochody z działalności. Dotyczy to także składników majątku wycofanych z działalności, jeśli zbywane są przed upływem sześć lat od miesiąca wycofania.
Przedsiębiorcy nabywają środki trwałe i wartości materialne, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej. Gdy ich wartość początkowa przekracza 3500 zł, inwestycje takie co do zasady są wliczane w koszty za pośrednictwem amortyzacji. Mali przedsiębiorcy oraz osoby fizyczne rozpoczynające prowadzenie działalności gospodarczej mogą od 1 stycznia 2007 r. jednorazowo amortyzować w koszty zakupy inwestycyjne – z wyjątkiem części nieruchomości oraz samochodów osobowych – o wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości w złotych 50 tys. euro. Gdy składnik majątku zostanie następnie sprzedany, podatnik musi ustalić przychód lub dochód z takiej sprzedaży, odpowiednio zaewidencjonować, a na końcu opodatkować.
Osoby opodatkowane w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych są obowiązane ustalić przychód ze sprzedaży takich składników majątku, którym jest po prostu cena zbycia – po pomniejszeniu o VAT, jeśli są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług.
Operacja taka powinna być zaksięgowana w ewidencji przychodów pod datą zbycia. W zależności od tego, czy składnik majątku stanowi ruchomość czy nie, przychód podlega ryczałtowi w wysokości 1,5 proc. lub 10 proc.
Zgodnie bowiem z art. 12, ust. 1 pkt 5 lit. f) ustawy o podatku ryczałtowym stawką ryczałtu 1,5 proc. objęty jest przychód z odpłatnego zbycia ruchomych składników majątku będących środkami trwałymi, ujętych w wykazie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa jest niższa niż 1500 zł, nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywanych w pozarolniczej działalności gospodarczej, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z tej działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składnik majątku został wycofany z działalności, i dniem jego zbycia nie upłynęło sześć lat.
Z kolei na podstawie art. 12 ust. 10 tej ustawy, w przypadku odpłatnego zbycia praw majątkowych lub nieruchomości ujętych w wykazie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie, nieujętych w wykazie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywanych w pozarolniczej działalności gospodarczej – bez względu na okres ich nabycia – ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 10 proc. uzyskanego przychodu, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z pozarolniczej działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składnik majątku został wycofany z działalności, i dniem jego zbycia nie upłynęło sześć lat.
Przedsiębiorcy, którzy rozliczają dochody z działalności gospodarczej na zasadach ogólnych, mają prawo do pomniejszenia przychodów ze sprzedaży składników majątku o koszty uzyskania. Kosztem takim jest przede wszystkim zaktualizowana wartość środka trwałego. Tą zaś jest różnica między wartością początkową a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych. Dochód podlega opodatkowaniu według takich samych reguł jak standardowe dochody z działalności gospodarczej – albo więc według stawki 19 proc. podatku, gdy przedsiębiorca wybrał na dany rok podatek liniowy, albo – po zsumowaniu z innymi dochodami podlegającymi opodatkowaniu na tych zasadach – według skali podatkowej.
Jedyny wyjątek, podobnie jak u ryczałtowców, dotyczy odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Jest ono bowiem opodatkowane według reguł przewidzianych dla obrotu poza działalnością gospodarczą, a więc identycznie jak u ryczałtowców.
Wszystkie inne składniki majątku firmy są objęte podatkiem dochodowym od działalności gospodarczej, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło sześć lat.



Operacja sprzedaży składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej powinna być zapisana zarówno w ewidencji środków trwałych (w kolumnie: data i przyczyna wykreślenia z ewidencji), jak i w księdze przychodów.
Zapisów w księdze można dokonać dwojako: albo w jednym wierszu, ujmując w nim zarówno przychód oraz koszt uzyskania, albo w dwóch wierszach – w jednym opisując zdarzenie polegające na zaktualizowaniu wartości początkowej środka trwałego, a w drugim zdarzenie, którego treścią jest osiągnięcie przychodu ze sprzedaży.
Trzeba jednak pamiętać o tym, iż sprzedaż samochodów używanych do celów związanych z działalnością gospodarczą może być opodatkowana 22-proc. stawką VAT. Może też być z tego podatku zwolniona. Zwolniona jest dostawa samochodów osobowych, przy nabyciu których podatnikom przysługiwało częściowe prawo do odliczenia VAT. Aby jednak towar (samochód) uznać za używany, okres jego używania przez podatnika dokonującego dostawy musi wynosić co najmniej pół roku. Podatnik, nabywając samochód prywatny jako osoba fizyczna (czyli nie w ramach firmy), nie ma prawa do odliczenia VAT przy jego nabyciu.
Jeśli podatnik miał prawo do odliczenia VAT naliczonego przy nabyciu, istnieje obowiązek dokonania korekty odliczonego podatku w przypadku zmiany przeznaczenia towaru zakupionego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, czym jest sprzedaż samochodu jako towaru zwolnionego z VAT. Dla towarów niestanowiących środków trwałych korekty dokonuje się po zakończeniu tego roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia VAT w związku z nabyciem towaru.
JAK TO ZROBIĆ...
PROBLEM:
Czy jeśli odkupię od brata samochód, którego on używał przez pół roku, zyskam prawo do skróconej amortyzacji?
ROZWIĄZANIE:
Przepisy ustawy o PIT, regulujące zasady amortyzacji, pozwalają na zastosowanie przez podatnika skróconej amortyzacji (maksymalnie przez zastosowanie współczynnika 2,0 do standardowej stawki amortyzacji), m.in. w przypadku gdy samochód był przed zakupem używany. Za używaną rzecz w przypadku ruchomości uważa się zaś taką, której staż użytkowania wynosi co najmniej pół roku. Ten warunek jest w opisywanym przypadku spełniony.
Normatywna stawka amortyzacji dla samochodów osobowych wynosi 20 proc. rocznie. Po zastosowaniu współczynnika 2,0 wyniesie ona 40 proc. (choć podatnik może ten współczynnik przyjąć w niższej wysokości, jeśli tak mu wygodnie), a to oznacza, że przy przyjęciu miesięcznego trybu amortyzowania amortyzacja potrwa 30 miesięcy, czyli podatnik ujmie co miesiąc w koszty z tego tytułu praktycznie dwa razy więcej niż w przypadku, gdyby to on od razu sam kupił ten samochód jako nowy.
PRZYKŁAD: STRATA ZE SPRZEDAŻY FIRMOWEGO AUTA
Podatnik, który prowadził działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych, w grudniu 2007 r. kupił samochód osobowy o wartości początkowej 30 000 zł, który od stycznia 2008 r. amortyzował co miesiąc według stawki rocznej 20 proc. Z końcem czerwca 2009 r. zlikwidował działalność gospodarczą (w 2009 r. korzystał z podatku liniowego w wysokości 19 proc.). Urządzenie uda mu się sprzedać dopiero w grudniu 2010 r. Załóżmy, że przychód ze sprzedaży wyniósł 9900 zł. Podatnik musi rozliczyć ten przychód tak jak przychód z działalności gospodarczej, mimo że nie prowadził jej już prawie półtora roku. Ustali dochód 9 900 zł minus zaktualizowana wartość 21 000 zł (30 000 zł minus 9000 zł; czyli 18 odpisów miesięcznych po 500 zł). Da to w efekcie stratę w wysokości 11 100 zł. Mimo to podatnik musi wypełnić za 2010 r. (w terminie do 30 kwietnia) PIT-36L i rozliczyć w nim tę transakcję. Jednocześnie zyska prawo do odliczenia tej straty od dochodu z działalności gospodarczej, jeśli tylko uzyska z tego tytułu dochód w latach 2011–2016.